De Nederlandse kerk weet zich geen houding te geven, stelt Visser. „Vanaf een afstandje gezien, slingert de houding van de Nederlandse kerk ten opzichte van de maatschappij tussen drie verschillende gezichtspunten: die van een kleuter die stampvoetend serieus genomen wil worden; die van een bankdirecteur die het beleid van zijn bedrijf verdedigt terwijl je het gevoel krijgt dat hij zich ervoor schaamt; en die van een oude dame die in een rusthuis op haar oude dag ligt te wachten zonder zich nog druk te maken om de buitenwereld. Alle drie zijn het negatieve houdingen.”

De eerste-generatiekerk in Thailand vertelt onbevangen over Jezus, stelt de kerkplanter. „Zij vertrouwt dat Gods plannen goed zijn en dat God aan het werk is. Zij vertrouwt dat zij aan de winnende kant staat en dat het de moeite waard is mensen uit te nodigen bij Christus te horen. Het geloof wordt niet geproblematiseerd.”

Een tweede verschil is de autoriteit die Thai verlenen aan de Bijbel. Volgens Visser zijn Nederlandse christenen er niet aan gewend een minderheid te zijn. Daarom willen ze de Bijbel aanpassen aan de eisen van de cultuur. Thaise christenen „accepteren beoordeeld te worden op grond van Gods Woord. Nederlandse christenen matigen zich vaak aan over de Bijbel te oordelen. Thaise christenen weten, als betrekkelijk nieuwe minderheid, dat de Bijbel vaak tegen hun cultuur ingaat en dat ze geroepen zijn aan Gods kant te staan. […] Thaise christenen hebben minder schroom om te denken „dan doet iedereen het fout”, ook al hebben ze weinig de neiging dat anderen in te wrijven.”

In Thailand groeit de kerk, zo voert Visser ten derde aan. Dat tekent het kerkelijk leven. Tweederde van de christenen is zelf tot geloof gekomen vanuit een boeddhistische achtergrond. Regelmatig komen mensen in de lokale kerken tot geloof. „Dat geeft een veel blijere sfeer dan die van „wil de laatste het licht uitdoen?” van de Nederlandse kerk.”

Thaise kerken zijn vaak kleiner dan Nederlandse kerken. Veel kerken hebben enkele tientallen leden. De betrokkenheid tussen gemeenteleden onderling is daarom groter. Wel blijft het volgens Visser moeilijk om zo een kerkelijke structuur op te zetten en te onderhouden.

De stabiliteit van Nederlandse christenen tegenover het „rauwe leven” van Thaise christenen is het vijfde verschil dat de kerkplanter opvalt. „Familie- en geldproblemen zijn groter en duidelijker zichtbaar dan in Nederland. Drama’s komen vaker voor, ook in het leven van christenen. Dat vind je ook terug in het geloofsleven. De toppen in Thailand zijn hoger, de dalen zijn lager. Dat doet je wel eens snakken naar meer mensen die consequent dag in dag uit, jaar in jaar uit, Jezus volgen in alle aspecten van het leven. De kerk in Thailand voelt vaak als een achtbaan. Vroeger had ik een hekel aan Nederlandse saaiheid. Nu noem ik het stabiliteit en waardeer ik het.”