Lees hier het Book of Common Prayer.

Het gereformeerde boek bevat gebeden en liturgieteksten voor gebruik in de Anglicaanse Kerk.

Bij het avondgebed was ook de aartsbisschop van Canterbury, Rowan Williams, aanwezig. Zijn verre voorganger Thomas Cranmer begon in 1538 met de samenstelling van Engelse gebeden voor gebruik in de Anglicaanse Kerk, die vier jaar eerder gesticht was door koning Hendrik VIII, na onenigheid met de Rooms-Katholieke Kerk. Tot die tijd waren Latijnse gebeden in gebruik in de kerk. De gebeden van Cranmer werden later gebundeld tot het Book of Common Prayer.

Ook waren woensdagavond leden van de Australische, Canadese en Engelse genootschappen voor het gebedsboek aanwezig, de zogenoemde Prayer Book Societies.

Sinds 1549 is het boek verplicht in gebruik binnen de Anglicaanse Kerk, die op dit moment zo’n 77 miljoen leden telt. In 1662 kreeg het boek zijn uiteindelijke vorm, onder koning Karel II. Onder zijn bewind begonnen veel puriteinse predikanten geheime gemeenten, omdat zij tegen de verplichtstelling van het gebedenboek waren, en vooral omdat zij een verdergaande protestantisering van de liturgie wensten in de Anglicaanse Kerk.

De dienst woensdagavond was het hoogtepunt van de jubileumvieringen in verband met het 60-jarig regeringsjubileum van koningin Elizabeth II dit jaar.

In een tentoonstelling in de Lambeth Palacebibliotheek wordt de relatie tussen het gebedenboek en de monarchie duidelijk gemaakt. Zo is er onder meer een uitgave te zien die werd gebruikt tijdens het huwelijk van koningin Victoria.

In de Engelse taal en in de samenleving heeft het gebedsboek duidelijke sporen nagelaten, stelt bisschop Stephen Platten of Wakefield, hoofd van de liturgische commissie in de kerk. „Het ritme van het gebedenboek heeft mensen geholpen hun leven vorm te geven”, aldus de bisschop tegenover nieuwsblad Anglican Journal.

Inmiddels kent het Book of Common Prayer veel variaties. In de Verenigde Staten ontstond, na de breuk met Engeland in 1776 een Amerikaanse variant. „De nieuwste editie uit 1979 laat het erfgoed uit het verleden zien, terwijl er in deze editie ook rekening wordt gehouden met nieuwe liturgische vormen”, aldus ds. C. K. Robertson van de Episcopal Church. „Maar ook in Engeland gebruiken veel gemeenten tegenwoordig vaak hun eigen, herziene teksten.”

En dat niet alleen, er zijn er inmiddels ook alternatieven toegestaan in de Anglicaanse Kerk, zoals de zogeheten Common Worship.