Arie Adrianus Spijkerboer werd op 18 juli 1928 geboren in het Overijsselse Welsum. Hij studeerde theologie in Utrecht en werd in 1953 predikant met als opdracht de geestelijke verzorging van vluchtelingen uit Berlijn.

Van 1955 tot 1960 werkte hij voor de Eglise Réformée in Charleville, Frankrijk. Daarna was hij predikant te Oosterblokker en omstreken (1960), Amsterdam (studentenpredikant, 1966), nogmaals Amsterdam (gemeentepredikant, 1972) en in de voormalige gemeente Bijlmermeer (1980). Ds. Spijkerboer ging in 1993 met emeritaat.

Hij promoveerde in 1979 op ”De Nieuwe Kern en Karl Barth”. In 1995 verscheen van zijn hand een boek over Martin Niemöller, in 2001 ”Een rondje om de kerk. Kroniek van een halve eeuw”, waarin hij zijn memoires optekende, en in 2007 ”Van hunebed tot Deltawerken. Een korte introductie van de geschiedenis van Nederland”. In 1981 wees hij een benoeming tot hoogleraar in Leiden af.

De hervormde theoloog was lid van de PvdA en actief in de zogenaamde protestantse werkgemeenschap, nu Banning Werkgemeenschap. Deze groep wil binnen de PvdA een ruimte bieden „waarin mensen tot helderheid komen door in vrije geest met elkaar van gedachten te wisselen over de boodschap van de Bijbel en het socialisme.”

Dr. Spijkerboer had een zwak voor de Heidelbergse Catechismus, „omdat er zo veel over genade en geloof gesproken wordt.” De Bijbel noemde hij een menselijk boek. „De Bijbelschrijvers hadden ook hun beperkingen: er staan taalfouten in de Bijbel. En ze hebben waarschijnlijk gedacht dat de aarde zo plat was als een pannenkoek”, zei hij in een interview met deze krant.