De discussie over de hel is in de Verenigde Staten aangezwengeld door Rob Bell, tot voor kort predikant van de grootste kerk in Grand Rapids. In zijn boek ”Love wins” (in ons land verschenen onder de titel ”En de meeste van die is… liefde) stelt hij dat de gedachte van een eeuwigdurende straf zich niet verdraagt met de grootheid van Gods liefde. Het geloof in de hel acht hij daarom achterhaald.

Behalve dat er naar aanleiding van dit boek verschillende tegenpublicaties zijn verschenen –ook in ons land– is door het boek van Bell in brede kring een gedachtewisseling op gang gekomen, waarbij (of waardoor?) er ook in zogenoemde Bijbelgetrouwe kringen geknaagd wordt aan het geloof dat er een eeuwig straf is voor hen die Christus niet door het geloof hebben leren kennen.

Het is echter te kort door de bocht om alleen het boek van Bell te noemen als oorzaak voor het afkalvende geloof in de hel. Er zijn in de loop van de geschiedenis meer publicaties verschenen waarin werd afgerekend met de gedachte aan een eeuwige straf en aan de plaats waar de veroordeelden die moesten ondergaan. Het feit dat er nu discussie over het bestaan van de hel wordt gevoerd, betekent dat er binnen christelijke kring een bodem is waarop de gedachten van Bell wortel kunnen schieten.

Binnen kerken heeft zich de laatste decennia een stroming ontwikkeld waarvoor het geloof vooral een middel moet zijn om zich prettig te voelen. Vooral in de jaren negentig van de vorige eeuw, toen materieel iedereen meer dan genoeg had, was er een sterk verlangen naar geluk en harmonie. Vroegere generaties waardeerden het als mensen hard voor zichzelf waren en stevig aanpakten. Zo’n twintig jaar geleden groeide de aandacht voor de zachtere kanten van het bestaan en het handelen. Mensen moesten vooral vriendelijk, lief en aardig zijn. En het geloof was een middel om zich gelukkig te voelen. Jezus Christus was niet de Leraar der gerechtigheid, maar vooral de Heiland, Die liefde en geluk bracht.

In die sfeer past dus niet het geloof in een eeuwig oordeel. Christus zoekt immers het goede voor iedereen. Het is in die gedachtegang onbestaanbaar dat Hij mensen voor eeuwig zal straffen en laten lijden.

Wie spreekt over de hel moet sidderen. Hij betreedt verschrikkelijke grond. Iets daarover zeggen, is slechts huiverend stamelen. Wat de hel is, gaat ons menselijke bevattingsvermogen te boven. Dat mensen er liever over zwijgen, is te begrijpen. Maar ontkennen dat er tegenover het eeuwig geluk van de geheiligden een eeuwig ongeluk bestaat, kan niet.

De hel bestaat. Daarover is de Bijbel zonneklaar. Wie het geloof in de hel ontkent, gaat voorbij aan de vele plaatsen waar de Heere spreekt over het eeuwig oordeel dat de goddelozen zal treffen. Tegelijk, en dat is boodschap die zondag in veel kerken weer zal klinken, is er een ontkomen aan die eeuwige schrik. In de Heere Jezus Christus.