Gert over mountainbiken
Ik schaam me diep. Ja, diep, want sinds de zomer staat mijn mountainbike met een lekke achterband in de garage. Halverwege het verblijf in de Franse Dordogne in juli vorig jaar zorgde een scherpe steen of een forse prikkel voor een smet op de vakantie. Het bedwingen van beboste heuvels was in één klap verleden tijd. Koude douche bij zomerhitte.
Thuis werd de tweewieler in de garage geparkeerd. En daar bleef het bij. Het stof kreeg alle kans om mijn stalen ros te bevuilen. Heb ik sinds die tijd op mijn lauweren gerust? Integendeel, ik vulde de uren met werken, klussen, overwerken. Druk, druk en nog eens druk (denken te) zijn.
Wat alles nog erger maakt? Drie dingen. Eén: het betreft geen oud karretje maar een fonkelnieuwe bike. Twee: twee zoons staan te trappelen om met hun vader het bos in te duiken. Drie: het duurt vanaf ons huis slechts luttele minuten voordat de bosgrond onder mijn banden knispert. Ik moet echt minder achteloos met die rijkdommen om gaan springen!
Mijn kroost wrijft regelmatig zout in de mountainbikewonde. Een nieuwe fiets laten vastroesten geeft volgens hen geen pas. Ze roepen dat niet om te kwetsen, maar wel om hun pa te prikkelen nu eindelijk eens actie te ondernemen. Een gaatje stoppen moet toch niet zo moeilijk zijn. Ze weten tenslotte hoe goed het is om op de pedalen te klimmen.
Wat maakt mountainbiken zo aangenaam? Het voelt in elk geval heel anders dan die 6 kilometer peddelen naar kantoor. Sowieso gaat het harder dankzij de geweldige mechaniek en de goede zit. En die flitsende kleding? Ach, dat is bijzaak. Toch zit de kick niet in bikkelen, ruig doen, snelheid maken of in het zwoegen en zweten. Mountainbiken is vooral zo snel mogelijk de gebaande wegen verlaten, het pad van zo weinig mogelijk mensen kruisen én wild ontmoeten.
Dat laatste blijft voor extra adrenaline zorgen. De roep van een buizerd, het ongedachte geblaf van een ree en het geraas van een fors zwijn dat een veilig heenkomen zoekt. Nee, maak mij alsjeblieft geen lid van zo’n club luidruchtige bikers die je al mijlenver luid pratend hoort komen aanstormen. Geef mij de stilte.
Mountainbiken is een medicijn. Als ik uitgeblust op de bank hang na een werkdag, moet ik een drempel over om mij in fietskleding te hijsen. Maar na een uurtje biken keer ik vol energie, met een schoongewaaid hoofd en een opgeruimd gemoed huiswaarts. En eerlijk is eerlijk: het geeft toch wel een kick om die laatste kilometers over het asfalt zo snel mogelijk af te leggen.
Ik beloof mijn band te plakken. Hallo jongens, wanneer gaan we?
