Onze jongeren moesten eens weten hoe trots wij op hen zijn. Stiekem zijn we een beetje jaloers op hen. We zijn jaloers dat ze zo handig zijn met de computer en hun mobieltje en vertellen dit gretig door aan onze familie en bekenden. Als er bij ons op korte termijn een afspraak uitvalt, dan proberen wij andere afspraken te maken. Maar op de korte termijn is dat ondoenlijk. Iedereen heeft het druk. Hoe anders bij onze jongeren. Onder het avondeten besluiten ze om te gaan zwemmen en twee uur later zijn ze met een flinke groep baantjes aan het trekken.

We zijn trots op onze jongeren. Wij kleden ons als twintigers en doen er alles aan om jong te blijven. We zijn jaloers op de flexibiliteit en elasticiteit waarmee jongeren de meest ingewikkelde zaken afdoen. We zijn trots op hen. En dat voelen ze. Daarom hebben ze er recht op om serieus te worden genomen.

Inzicht

Het is wetenschappelijk bewezen dat onze hersenen pas rond het 25e levensjaar volledig zijn ontwikkeld. Het gedeelte dat er het langst over doet om zich te ontwikkelen, is het gedeelte dat inzicht geeft in de consequenties van bepaalde beslissingen. Daarom kunnen jongeren zich zo heerlijk ongenuanceerd uitlaten over van alles en nog wat. Zij kunnen de consequenties van het een of ander maar moeilijk overzien.

Jongeren snappen er dan ook niets van dat er in de kerk zo moeilijk wordt gedaan over een Bijbelvertaling. „Lekker belangrijk!” denken ze. Ze kunnen zich er totaal geen voorstelling maken wat een nieuwe Bijbelvertaling 
–los van de kwaliteit– teweegbrengt als deze als een ongeleid projectiel in het kerkelijk leven wordt gelanceerd.

Daarom moeten we onze jongeren serieus nemen. Ze lopen met geweldige vragen. Satan gaat rond als een briesende leeuw en hoe moet je staande blijven als christen in een omgeving die steeds verdergaand seculariseert? Hun vragen zijn misschien ook wel onze vragen. Dat dwingt ons tot nadenken. En ik weet het, dat is lastig. Maar het is zo nodig om niet alles klakkeloos te accepteren, zeker op het kerkelijk erf. Laten we onze jongeren toch serieus nemen!

U daar!

Eén vraag houdt mij echter geweldig bezig: Willen onze jongeren nog wel luisteren naar ouderen? Naar hun ouders, ambtsdragers en allen die over hen gesteld zijn? Of zijn we zo trots op hen geweest dat ze dat verleerd zijn? En weten ze het zelf daardoor veel te goed? Ik krijg wel eens het idee dat het alleen onze jongeren zijn die weten wat het betekent om met de Heere te leven. Zij worden gedreven door de liefde van Christus en hun ouders leven uit de wet en de traditie.

Dat verklaart mijns inziens het grote succes van een stichting als Jij daar! Daar leggen ze aan jongeren uit hoe zij moeten omgaan met de opgeheven vinger van hun ouders, aldus Rudy Bos en Kees Hendriksen in RD 21-4. Het lijkt mij dan ook veel beter om een stichting U daar! op te richten, voor ouders en ambtsdragers.

Concreet

Want nog iets. Ambtsdragers moeten concreter worden. Daar ben ik het uiteraard helemaal mee eens. Ik merk echter op de preekstoel dat als je concreet wordt, het met name de jongeren zijn die daar moeite mee hebben. Ze zijn op zoek naar antwoorden. Maar zoeken ze wel de antwoorden die ze nodig hebben? Of willen ze de antwoorden horen die fijn zijn?

Ik heb verschillende avonden van Jij daar! bezocht om mee te kunnen denken en mee te kunnen praten. Als ik aan jongeren vraag waarom zij die avonden bezoeken, is dat niet direct om antwoord te krijgen op hun vragen. Ze komen vooral voor de ambiance en de ontmoeting met andere jongeren. Het gaat tenslotte om een goed gevoel. En daarvoor zetten ze alles aan de kant. De bijeenkomst binnen de gemeente, het gezin, de verjaardag van oma of opa en noem maar op.

Graascultuur

We geven op deze manier volop voeding aan de ”graascultuur”. Laat stichting Jij daar! lezingen gaan geven over wat het betekent om gezin en gemeente te zijn. Laat ze het dan ook het zo laagdrempelig maken dat ook ouderen de lezingen kunnen bezoeken. Of misschien nog beter: laten we iedere maand een avond plannen om als gezin bij elkaar te zijn. Een van de kinderen mag van tevoren een vraag aandragen, zodat vader en moeder zich daar goed op kunnen voorbereiden. Vervolgens wordt daar met het gezin over doorgesproken. Onder de zegen van de Heere kan het dan weer Wij daar! worden.

De auteur is predikant van de hersteld hervormde gemeente te Barneveld.