„En de graven werden geopend.”

Terwijl de rotsen scheurden, werden de graven ook geopend. Dit kon dus al een gevolg zijn van die aardbeving, want dat is wel meer bij aardbevingen gezien. Zo scheuren hier de graven open en tonen hun bereidwilligheid om Jezus, Die nu gestorven was, daar een plaats te gunnen. Ieder graf is zeer genegen om deze Zaligmaker, Die de grafverschrikking wegnam en tot aangename slaapplaatsen der gelovigen maakte, te mogen ontvangen, om beroemd te worden door Zijn opstanding.

De graven wijken voor hun Heere, de hel wijkt voor zijn Overwinnaar. Jezus worstelt in Zijn dood zo hevig met de dood en de hel dat alles onder de aarde ervan beweegt, dat de graven ervan openspringen. Hij wil ook tonen dat het voordeel van Zijn dood niet alleen was voor de levenden, maar ook voor de doden en die begraven zijn.

Die zo terstond in het graf zou gesloten worden, doet de graven van anderen openbarsten, opdat men niet zou denken dat Hij die kerker inging om erin opgesloten te blijven, maar om Zichzelf en al Zijn gelovigen eens eruit te verlossen, om Zich niet overwonnen door de dood, maar als Overwinnaar ervan te betonen. Zo dringt Zijn goddelijke kracht ook in Zijn diepste vernedering tot onder de aarde, tot in de graven, ja tot in de hel door.

Abraham Hellenbroek, predikant te Rotterdam (”Kruistriomf van Vorst Messias”, 1745)