In het gedenkboekje ”Dan heuren wie bij joe”, geschreven door de latere predikant drs. C. van Atten, wordt ds. Holtrigter gekenschetst als een man met aanzienlijk meer kwaliteiten dan waarover zijn gemiddelde collega’s beschikten. Zijn aanloop naar het predikantschap in de Christelijke Gereformeerde Kerken (CGK) was al bijzonder. Na toegelaten te zijn tot wat toen nog Theologische Hogeschool heette, verliet hij dit instituut na enige tijd. En ook de CGK, hij werd hulpprediker van de hervormde kerk in Utrecht.

Aansluitend op die periode was hij vijf jaar verbonden aan de Christelijke Belgische Zendingsbond in Gent. In 1926 ging hij weer op huis aan en werd hij voorganger naar artikel 3 van de kerkorde in de christelijke gereformeerde kerk in Nieuwendam. Op voorwaarde dat hij alsnog zijn studie in Apeldoorn zou voltooien. Na de kerken van Maarssen, Woerden en Harlingen te hebben gediend, deed hij in 1950 intrede in Onstwedde.

In vrijwel alle gemeenten die hij heeft gediend, zette hij de kennismaking met de catechisanten in met de vraag: „Wie was de laatste richter?” Soms kwam het goede antwoord van een catechisant, dat ds. Holtrigter vervolgens als fout aanmerkte. Dikwijls ook bleef het antwoord uit. Waarop de predikant zei: „Holt-rigter.”

Zijn kennen en kunnen beperkten zich niet tot de theologie, prediking en pastoraat. Het vermoeiende geestelijk bezig zijn wisselde hij af met lichamelijke inspanning. Hij was van oordeel dat lichamelijke bezigheid de geest levendig houdt, in elk geval ten goede komt. En hij moet zich ervan bewust zijn geweest dat het werk van de landsman –zaaiing en oogst– in de Bijbel een belangrijke plaats heeft.

Een boom in de pastorietuin die weg moest rooide hij zelf. Aan het planten van een heg om de tuin van de kerk kwam verder niemand te pas. Zonder enig lineair probleem nam de predikant het voor zijn rekening. Boeren, ongeacht of ze bij hem kerkten of niet, gaf hij waardevolle adviezen. Trok een boer bij het ploegen geen rechte voren, dan veroorloofde hij zich ploegles aan te bieden. Wat in dank werd geaccepteerd.

En hij deed dat niet ter aanvulling van zijn kerkelijke honorarium. Zijn bijstand en adviezen bleven onbezoldigd. Hooguit zal er, zoals in het verleden veel dominees in agrarische omgeving ten deel viel, af en toe wat eetbaars van het land of uit de stal op de tafel in de pastorie zijn aangereikt.

In Onstwedde stond ds. Holtrigter bekend als bezitter van een fiets met een fietsbel van ongekende grootte en met een geluidsvolume dat tot op grote afstand te horen was.

Of in die tijd in Onstwedde op de zondagmorgen de kerkdiensten met klokgelui werden aangekondigd is mij niet bekend. Waarschijnlijk niet, want Holtrigter liet elke zondag tussen pastorie en kerk al fietsend zijn fietsbel intensief rinkelen. En dan wist men het in Onstwedde wel…