„Die synodebehandeling heeft mijn mening dat het bij de opstanding om een fundamenteel leerstuk gaat, versterkt”, zegt hij er nu van. De hervormde emeritus predikant uit Bergambacht stond gisteren 25 jaar in het ambt.

Ds. Lambertus Hendrik Voschezang werd in 1938 geboren in het Overijsselse Borne en bracht zijn jeugd door in Almelo. Al jong voelde hij de roeping tot het ambt. Hij was het tiende kind van het gezin, dat kerkelijk bij de Gereformeerde Gemeenten hoorde.

Zijn moeder vond het een bijzondere gedachte om de Heere de tienden te geven, maar ze had wel bedenkingen. „Je moet eerst wachten op je bekering en roeping”, zei ze.

Na hun huwelijk werden Voschezang en zijn echtgenote lid van de Nederlandse Hervormde Kerk. Ze hadden vier kinderen en hij was 37 jaar toen hij aan de vooropleiding voor de theologiestudie begon.

Als theologiestudent zei hij dat hij gemeenten in de reformatorische traditie zou willen dienen. „Toen zeiden medestudenten dat ik dan mijn naam moest laten veranderen van Voschezang in Vospsalm. Tijdens mijn predikantschap heb ik zowel gezangen als psalmen opgegeven in de diensten. Ik ben lid van de Confessionele Vereniging en de Gereformeerde Bond. Ik ben er om de gemeenten te dienen, of ze nu psalmen of gezangen zingen. Een predikant moet zich zo veel mogelijk aan de liturgie in de gemeente en soms eeuwenlange tradities aanpassen.”

De zorg voor zijn gezin kwam voor een groot deel neer op zijn vrouw. Voschezang had een technische opleiding gevolgd en had dus geen gymnasiumdiploma. Drie dagen per week werkte hij als pastoraal werker, eerst te IJsselmuiden-Grafhorst, daarna te Epe.

Na het colloqium doctum studeerde hij theologie aan de universiteit van Utrecht. Negenen half jaar later, in 1987, zag hij zijn wens bekroond en deed hij intrede als predikant van de hervormde gemeente van het Brabantse Nieuwendijk.

Korte tijd daarna werd hij lid van de generale synode van de Nederlandse Hervormde Kerk. Daar kreeg hij te maken met de affaire-Van Gennep. De hervormde kerkelijk hoogleraar Van Gennep leerde dat Christus niet lichamelijk was opgestaan maar dat Hij slechts bleef voortleven in de gedachten van Zijn volgelingen.

Ds. Voschezang: „Ik geloof de wederopstanding van het lichaam, zoals de Vroege Kerk die beleden heeft. Het is fundamenteel voor ons geloof, schrijft Paulus. De opstanding van Jezus uit de dood is ook de zekerheid van mijn opstanding.”

De vergelijking met ds. Klaas Hendrikse dringt zich op. „Ds. Hendrikse gaat nog veel verder. Die gelooft niet eens dat God bestaat.”

Na die synodezitting heeft ds. Voschezang zich extra verdiept in de leerstuk van de opstanding van Christus en heeft hij 1 Korinthe 15 in de gemeente helemaal behandeld. „Daardoor ben ik versterkt in de mening dat het om een fundamenteel leerstuk gaat. Het is belangrijk om vast te houden aan het Woord van God en niet zomaar te geloven wat theologen zeggen. Bij het belijden van het geloof met woorden van de Twaalf Artikelen bij begrafenissen, met het zicht op de kist in het open graf, ben ik meerdere keren boven mezelf uitgetild door het geloof in de opstanding en het eeuwige leven.”

Ds. Voschezang stond tot 1991 in Nieuwendijk. Daarna diende hij de gemeente van Breukelen tot 1996, een gemeente die hij niet zelf uitgekozen had. „Ik kreeg diverse beroepen en wilde dat van de gemeente Nieuw-Vennep aannemen. Het is een gevecht op mijn blote knieën voor Gods aangezicht geweest of ik naar Nieuw-Vennep mocht. Het mocht niet, want ik moest naar Breukelen. Ik heb de gemeente vijf jaar met vreugde gediend en er met veel passie mogen arbeiden.”

Vanaf 1996 stond hij in Lisse, waar hij in het jaar 2000 met emeritaat ging. Na zijn emeritering was hij enige jaren parttimepredikant in het Friese Wijnjewoude.

Van 2004 tot 2008 verleende ds. Voschezang bijstand in het pastoraat in Aarlanderveen. Hij woont nu in een oude boerderij tussen Schoonhoven en Bergambacht. „Als ik mijn leven over mocht doen, zou ik het weer besteden in de dienst van Gods Koninkrijk”, zegt hij. „U zij de glorie, opgestane Heer.”