Af en toe schrijft Sylvia Witteman, columnist bij de Volkskrant, over Teunie Luijk (44). Zoals maandag. Ze maakt zich zorgen over Teunie en vraagt zich af wie haar „die flauwekul” heeft aangepraat. De flauwekul slaat op het feit dat iemand tegen Luijk heeft gezegd dat ze de tijd die ze nu in bloggen steekt aan haar gezin zou moeten besteden. Daar wil Luijk over nadenken. Tot maart verschijnt er daarom niets nieuws op eenvoudigleven.blogspot.com, waar ze schrijft over zuinig leven en tips en recepten doorgeeft.

Niet stoppen, zegt Witteman. Ze noemt Luijk een van haar favoriete personen op heel inter­net. RD-lezers kennen Luijk van de rubriek Mijn geld.

Dagblad Trouw belde Luijk vorige week, het Nederlands Dagblad schreef over haar, redacteuren van tv-programma De Wereld Draait Door probeerden haar te spreken te krijgen. Allemaal vanwege het bericht dat ze wellicht stopt met bloggen.

Allerlei mensen houden de blog (een soort dagboek op internet) van Teunie Luijk in de gaten. Moeders, allerlei moeders. Een blinde vrouw van 95, die de blog krijgt voorgelezen door haar dochter, via de telefoon, en Iris Poels uit Amsterdam, moeder van een „scharrelgezin” en manager van een reisbureau. En Sylvia Witte­man dus.

Teunie Luijk is getrouwd met ict’er Willem. Zij hebben tien kinderen; negen van hen wonen er nog thuis. Op Eenvoudig Leven schrijft Luijk over haar wekker, die op maandag om 5.00 uur afloopt, over dochter Maaike die koekjes bakt, over erwtensoep met een flinke varkenskluif, over koffie met een brownie na de kerkdienst. En over de cavia’s die tijdelijk in de garage woonden omdat het buiten te koud werd.

De weblog trekt dagelijks 6000 à 7000 bezoekers. Ze willen niet dat Luijk stopt met schrijven, is de teneur van de 230 reacties op het stopbericht.

Luijk vindt de vele reacties „verbazingwekkend.” „Ik weet dat de weblog veel volgers heeft, maar dat zo’n bericht zó binnenkomt, had ik niet verwacht.” De eersten die reageerden, waren de trouwe lezers. „Kijk, ik schrijf gewoon over huis-tuin-en-keuken­dingen. Dan verwacht je niet dat mensen echt emotioneel zullen reageren. Ik kreeg huilende mensen aan de telefoon; er kwamen kaarten, zelfs cadeautjes.”

Dat de opmerking van de persoon die zich afvroeg of ze haar tijd wel goed besteedde met dat bloggen haar zo raakte, heeft een paar redenen. „Ik had een pittige zaterdag achter de rug.” En de kritische persoon heeft het beste met haar voor, weet ze. Doorgaans is Luijk niet zomaar van slag: „Als je een weblog hebt, krijg je genoeg ongezouten kritiek, dus een olifantenhuid ontwikkel je vanzelf.”

Teunie Luijk stopt in ieder geval een maand met bloggen. „Alles is stiekemweg meer tijd gaan kosten; dat telefoontje kwam dus niet voor niets. Een blog tik ik in een halfuurtje, maar de reacties eromheen vragen meer. Per dag krijg ik zo’n vijftien e-mails; dat zijn er honderd per week. Dat zijn niet de vragen als ”Heb je dat recept voor me?”. Er staan ontboezemingen in die ik niet zomaar naast me neer kan leggen.” Mensen herkennen veel in haar bijdragen, denkt Luijk. Behalve moeders met grote gezinnen trekt haar blog ook veel oudere lezers, weet ze. „En mensen die totaal anders leven dan wij, maar benieuwd zijn hoe het gaat in zo’n groot gezin.”

Het onverwacht grote bereik van haar blog noemt ze „geweldig.” „Ik hoorde onlangs iemand zeggen: „Ons leven is voor veel mensen de enige Bijbel die ze te lezen krijgen.”” Luijk lacht. „Die persoon zei erbij: „Er lopen ook veel rare vertalingen rond.” Dat is ook weer zo.” Ze vervolgt, ernstig weer: „Het is altijd mijn wens geweest ook mensen te bereiken die niets van de Bijbel weten. Een vrouw die jaren niet meer naar de kerk was geweest, is via mijn blog weer naar de kerk gegaan. Wat zo iemand dan raakt? Lastig. Soms zeggen mensen: Je voelt dat er een christen aan het woord is. Ik weet niet precies waar dat in zit. Ik heb het daar helemaal niet vaak over. Eenvoudig leven spreekt lezers blijkbaar aan. De dominee zei juist zondag in zijn preek dat mensen –hij had het met name over jongeren– op zoek zijn naar eenvoud en puurheid.”

Intussen denkt Luijk er over na hoe ze haar tijd het beste kan indelen. Tijdsbesteding is voor iedereen een persoonlijk vraagstuk, zegt Luijk. „Of het nu naaien is, of bakken, de vraag is: in hoeverre zet ik mijn hart erop? Die vraag stel ik mijzelf wel, net als: hoe leuk vind ik het nu als ik weer positief word genoemd? Daar zitten valkuilen. Over vrije tijd staat in de Bijbel trouwens niet zo veel. Misschien is dat wel een probleem van tegenwoordig: vrije tijd. Tegelijk heeft iedereen ontspanning nodig, juist in deze tijd. Ik ben daar nog niet uit.” Op de achtergrond fluit een kanarie. In en om huize Luijkensteijn leven ook nog twee kippen, twee cavia’s en véél guppen. „Mijn droom”, zegt Teunie Luijk, „is nog altijd een huisje in de polder, met een moestuin en een heleboel dieren. We wonen nu in een nieuwbouwwijk met een post­zegel als tuin. Een moestuin zit er niet in omdat het dan een volkstuin zou worden – mijn man Willem denkt dat ik dan nooit meer thuis zou zijn.”

Van deze Willem en van de kinderen mag Teunie Luijk overigens doorgaan met bloggen. „Zonder de blog zou onze moeder minder blij zijn”, meldt Willem Luijk namens de kinderen. Namens zichzelf zegt hij: „Ik kan jullie verzekeren dat ik me geen betere vrouw en het gezin zich geen betere moeder kan wensen. Hoewel Teunie altijd druk is met van alles en nog wat en ook alles goed wil doen, heeft ze er een neus voor wanneer zaken ongewoon zijn en extra aandacht nodig hebben. Voor mij is zij die ene vrouw uit duizend die Salomo niet kon vinden.”