Enorme voetafdruk: erfstuk van antieke reus?
Een menselijke voetafdruk van ruim 1,2 meter lengte haalde vorige maand het nieuws. Een vervalsing lijkt het niet te zijn. Is het een tastbaar bewijs dat de reuzen uit Genesis 6:4 echt hebben bestaan? En als het niet om een voetafdruk zou gaan, wat is het dan wel?
Via een steil zandpaadje leidt Michael Tellinger belangstellenden naar een rotspartij bij het Zuid-Afrikaanse Mpuluzi, vlak bij de grens met Swaziland. De uitstekende steenklomp lijkt een reusachtige versteende menselijke voetafdruk bewaard te hebben.
Tellinger, die zich voorstelt als wetenschapper, wijst aan: „Kijk, hier heb je de grote teen, en daar de vier kleine.” De Zuid-Afrikaan wijst op de modder die door de tenen wat is weggeduwd. Met zijn 1,2 meter lengte moet de afdruk wel van een reus zijn geweest; een boom van een kerel van een meter of zeven, acht.
Voor Tellinger bestaat er geen enkele twijfel: er hebben reuzen op aarde rondgelopen, zo’n 200 miljoen tot 3,1 miljard jaar geleden. De voetafdruk in het omhooggedrukte graniet vormt immers een onomstotelijk bewijs. Dat het niet om een vervalsing of bedrog gaat, blijkt uit het erosiepatroon in de voet en daaromheen; dat is hetzelfde.
Verbluffend
Nu is Tellinger wel vaker in het nieuws geweest met spectaculaire vondsten, die het bestaan van zeer oude beschavingen in Afrika zouden moeten aantonen, miljoenen jaren voordat er volgens de evolutietheorie überhaupt mensen op aarde zouden zijn ontstaan.
Hij noemt zijn eerdere ontdekkingen „zo verbluffend dat hun authenticiteit niet gemakkelijk aangenomen zal worden door de bestaande oudheidkundige en archeologische gemeenschap, zoals we al gemerkt hebben.”
Tegenspraak uit de wetenschappelijke wereld brengt de Zuid-Afrikaan met zijn newageachtergrond niet van de wijs. De vondsten tonen in zijn ogen juist aan dat de mensheid van buitenaardse oorsprong is. Deze passie verklaart bovendien dat Tellinger zo veel aandacht geeft aan een voetafdruk die al in 1912 was ontdekt.
Hoewel veel geologen vermoeden dat de afdruk is gevormd door erosie, krijgt Tellingers hypothese voor de buitenaardse oorsprong ervan steun van Pieter Wagener, hoogleraar geologie aan de Nelson Mandela Metropolitan University in Port Elizabeth. „Het is waarschijnlijker dat kleine groene mannetjes uit de ruimte hier zijn gearriveerd en de voetafdruk hebben gecreëerd door deze uit te likken met hun tong, dan dat natuurlijke erosie het veroorzaakt zou hebben.”
Bewijs
Shaun Doyle en Carl Wieland van Creation Ministries International (CMI) zijn daar echter allerminst van overtuigd, zo schrijven ze op de website creation.com. Ze hechten weinig geloof aan Tellingers claims met betrekking tot de voetafdruk, hoewel ze de Bijbelse teksten over reuzen op aarde ook wel kennen. Maar is de voetafdruk daar een bewijs voor?
Beide Australiërs ontkennen dat met klem. Ze wijzen erop dat ”reus” een relatief begrip is. „Voor kleine mensen zou een Amerikaans basketbaldreamteam zeker in aanmerking komen voor die omschrijving.” Maar er bestaan fysische grenzen aan de grootte van de menselijke soort; de limiet ligt bij ongeveer 2,7 meter, „de lengte van Goliath.”
De voetafdruk zou wijzen op een reus van ruim 7 meter lang. Zo’n lang mens is echter totaal onmogelijk. Als alle afmetingen 4 keer groeien zou iemand van dergelijke lengte 64 keer zwaarder moet zijn dan een gewoon mens, terwijl de botten slechts 16 keer zwaarder zouden worden.
„Een reus van 6 ton zou dus onder zijn eigen gewicht bezwijken, of zijn proporties zouden totaal anders moeten zijn. Maar dan behoort de reus genetisch niet tot de menselijke soort”, aldus Doyle en Wieland.
Bijzonder
Een belangrijke aanwijzing dat de voetvorm niets met een reus te maken heeft, is volgens de Australiërs het feit dat de afdruk in graniet is gevat. Dat gesteente wordt harde rots terwijl het kristallen vormt bij het afkoelen van gesmolten magma van 800 graden Celsius. „Stel je eens voor wat er zou gebeuren als een reus op blote voeten in zacht, gloeiend heet stollingsgesteente stapt?”
Ook om andere redenen houden Doyle en Wieland een voetafdruk voor onmogelijk. Zo stolt graniet niet aan het oppervlak, maar juist vanuit diepe kernen, zogeheten plutonen. Aan de oppervlakte is het uitvloeiingsgesteente dus het langste heet en zacht.
Ze wijzen er vervolgens op dat de ‘voetafdruk’ rechtop staat in een verticale pluton –een stollingskern– van graniet. Volgens Tellinger moet deze dus zijn gedraaid en opgeduwd door tektonische bewegingen. Maar aan de granieten rots ontbreekt elke aanwijzing voor kanteling of opstuwing.
De vermeende reus moet hebben beschikt over bijzondere eigenschappen. „Hij heeft niet alleen gelopen op gesmolten magma, maar zelfs op de zijkant van een muur van gesmolten magma, helemaal onder de grond”, aldus de Australiërs.
Tenen
Als het geen voetafdruk is, waar komt de opmerkelijke structuur dan vandaan? „Door verwering erodeert graniet wel vaker tot vormen die tot de verbeelding spreken”, weten Doyle en Wieland. Ze wijzen op de beroemde Remarkable Rocks in Zuid-Australië en spelonkachtige verwering in Sardinië.
Het valt hun op dat in de rotswand met de vermeende voetafdruk tal van kleine grotachtige vormen –tafoni geheten– zijn ontstaan. De overhangende richel boven de tenen –opgeduwde modder volgens Tellinger– is waarschijnlijk een weerbestendiger gedeelte van de rots dat niet is weggeërodeerd, vermoeden de CMI-medewerkers.
Dat de ‘tenen’ nummer twee en vier van gelijke lengte zijn, is overigens erg ongebruikelijk bij mensen. Ze kunnen echter wel prima zijn ontstaan als tafoni, menen Doyle en Wieland. Ze wijzen ook op de vele granietbrokjes die door erosie en tafonivorming zijn afgebroken van de grote rotspartij.
„In de video van Tellinger zijn er op de weg naar de rotsformatie tal van dergelijke brokjes te zien. Een natuurlijke fysische oorsprong van de voetvorm is dus helemaal niet onwaarschijnlijk. Dat het om een gigantische voetafdruk van een reus zou gaan, kan echter zonder meer uitgesloten worden.”
