Eigenlijk is het heel opvallend dat veruit de meeste Nederlanders hun trouwdag als de mooiste dag van hun leven zien en dat een groot deel van hen –meer dan een derde– met veel gemak weer gaat scheiden.

Voor die groep lijkt de vreugde van het samen zijn en samen doen blijkbaar op te houden als de roze wolk verdampt is. Terwijl echtparen op de trouwdag beloofd hebben elkaar trouw te zijn en nabij te zijn in goede, maar ook in kwade dagen, in vreugde en verdriet. Kennelijk is het begrip trouw voor velen heel beperkt. Het houdt op als het spannende van de echtverbintenis er af is.

Ieder weet dat als je elkaar een leven lang trouw wilt zijn, je je daarvoor moet inspannen. Getrouwden moeten vechten voor hun huwelijk. Helaas veranderen velen het vechten voor elkaar in het vechten met elkaar. De stichting Marriage Week Nederland wijst daarom op het belang van investeren in het huwelijk.

Die gedachte staat diametraal op de heersende trend. De geest van onze tijd is doortrokken van de gedachte dat het individu maximaal de ruimte moet krijgen om zich te ontplooien. Zolang de huwelijkspartner daar aan kan bijdragen, is het zinvol om samen verder te gaan. Als dat niet meer lukt, houdt het op. Dan heeft het voor veel Nederlanders geen zin meer om bij elkaar te blijven.

Echtscheiding was ruim 25 jaar geleden nog iets bijzonders. Vandaag de dag is het heel gewoon. Met alle gevolgen van dien. Niet alleen gehuwden die gaan scheiden merken in het algemeen hoe ingrijpend echtbreuk is, maar zeker ook hun kinderen als zij die mogen hebben. Ook de maatschappelijke kosten van echtscheiding zijn hoog. Betrokkenen doen vaak een beroep op voorzieningen voor sociale zekerheid en de kinderen krijgen vaker dan gemiddeld te maken met jeugdhulpverlening.

Marriage Week Nederland bepleit dat de overheid meer aandacht geeft aan hulpverlening aan gehuwden die lijken af te stevenen op een echtscheiding. Dat is een aantrekkelijke gedachte. Voorkomen is immers beter dan genezen of –als dat niet mogelijk is– dan de brokstukken oprapen. Dat laatste kost geld, veel geld.

Belangrijk is echter wel dat de overheid de noodzakelijke distantie in acht neemt. Faciliteren mag namelijk niet betekenen dat de overheid zich inhoudelijk met de hulpverlening moet bemoeien. Natuurlijk mag zij kwaliteitseisen stellen aan de begeleiding, maar zodra deze overheid gaat voorschrijven welke visie men op het huwelijk moet hebben, gaat het verkeerd. Tenzij ze de echtverbintenis wil zien als een unieke relatie tussen man en vrouw die een leven lang moet duren.

De suggestie dat de overheid de hulpverlening bij huwelijksproblemen faciliteert, is sympathiek. In ieder geval zou dat een signaal zijn dat voor de overheid het huwelijk waardevol is en echtscheiding niet een vanzelfsprekendheid mag zijn.