Inmiddels rommelt het eigenlijk overal rond Israël. In Syrië, een land waarmee Israël officieel nog in oorlog is, wankelt het regime van president Assad. Maar het is maar zeer de vraag of een bewind van de opstandelingen voor Israël zo veel beter is dan het huidige bestuur. In Jordanië, een land waarmee Israël vrede heeft gesloten, eist de bevolking eveneens hervormingen. En ondertussen doet het Hamasbewind in Gaza pogingen zich te verzoenen met de leiders van Fatah, die het op de Westoever voor het zeggen hebben. Mochten Hamas en Fatah een eenheidsregering kunnen vormen, dan is het niet uitgesloten dat Israël alle contacten met de Palestijnen bevriest. Hamas is immers een terreurbeweging, en daarmee doet Jeruzalem geen zaken.

En dan is er nog Iran. Het land zegt niet te streven naar kernwapens. Maar wat zijn die beweringen waard? De angst in Israël voor een nucleair Iran is groot. Terwijl wij in Nederland vooral praten over het weer, is in Israël Iran het gesprek van de dag. Zelfs ministers zijn alle schroom voorbij en laten publiekelijk weten dat ze voor of tegen een aanval van Israël op Iran zijn.

Kenners zijn het er niet over eens. Zo wordt door sommigen gezegd dat als Israël inderdaad op het punt stond een aanval uit te voeren op Iran, er nooit zo openlijk over gesproken zou worden. Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat Israël inderdaad meestal toeslaat voor de betreffende aanval onderwerp van gesprek wordt.

Aan de andere kant zijn er Israëlkenners die denken dat de Israëlische leiders wel degelijk serieuze plannen hebben voor een aanval op Iran. Desnoods zonder de steun van Amerika. De kleine Joodse staat kan, volgens hen, nooit toestaan dat een regionale grootmacht die zo vijandig staat tegenover Israël, over kernwapens beschikt. De facto zou de Joodse staat dan gegijzeld worden door het streng-islamitische bewind in Teheran.

Een complicerende factor zijn daarbij nog de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, later dit jaar. Mocht president Obama herkozen worden, dan is het niet uitgesloten dat hij in zijn laatste termijn, waarin hij niet meer hoeft te streven naar herverkiezing, een hardere koers zal varen ten opzichte van Israël. Door te dreigen met het intrekken van economische steun, zou Jeruzalem bijna onder curatele gesteld worden. Dat zou kunnen pleiten voor actie van Israël vóór die presidentsverkiezingen.

Inmiddels zingen er in de Israëlische media geruchten rond dat president Obama de Israëlische premier Netanyahu heeft overtuigd van het feit dat eerst het effect van de economische sancties tegen Iran moet worden afgewacht, voor eventuele militaire opties op tafel komen.

Eén ding is duidelijk: Israël komt meer en meer geïsoleerd te staan in de regio en in de wereld. Helaas is dat voor het Joodse volk geen nieuwe ervaring.