„Haar man was toch al lange tijd ziek, en ze kwam wekelijks in de kerk. Toch: slechts één kaart. Ze zei dat ze het niet begreep. Een vrouw die een paar straten verderop woonde was ook ziek geweest, en kon slingers maken van alle kaarten die ze had gehad. De reden? „Ach, ik denk dat het komt omdat ik ”import” ben. We wonen hier al jaren, maar je komt er niet gemakkelijk in. Ik hoor gewoon niet tot de kring.”

Het trof me, er klonk zo’n eenzaamheid uit en ik vroeg me af hoe het toch kan, dat ook binnen een christelijke gemeente we soms bewust of onbewust blijkbaar langs elkaar heen blijven kijken. (…) Ik snap eigenlijk wel hoe dat kan. Wanneer heb ik zelf bewust een avond vrij gemaakt om bij iemand die eenzaam is langs te gaan? Vaak veel te druk met van alles en nog wat. (…)

Te druk? Misschien één keer, bij hoge uitzondering, een vergadering inkorten. Zeven uur beginnen, tot half acht samen beginnen, en daarna allemaal op pad, op bezoek bij eenzamen en zieken van buiten onze vertrouwde kring?

Dat zou nog best een mooie avond kunnen worden!”