„Want wat zou het de mens baten, zo hij de gehele wereld won en schade zijner ziel leed?”
Iedereen kan zijn eigen ziel verliezen. Maar ik durf dat onderwerp niet voorbij te gaan. Ik heb geen achting voor hen die niets anders dan vrede profeteren en u afhouden van het ontzettende feit dat mensen hun zielen kunnen verliezen. Ik ben een van die ouderwetse predikanten die in de heIe Bijbel geloven, ja, alles wat erin staat voor waar houden. Ik kan vanuit de Bijbel niets aandragen dat grond geeft voor die vleiende theologie, die velen in deze tijd behaagt en elk mens ten slotte naar de hemel laat gaan. Ik geloof in de werkelijkheid van de duivel. Ik geloof in de werkelijkheid van de hel.

Ik geloof dat het niet de liefde is die mensen ervan kan terughouden dat zij verloren kunnen gaan. Liefde! Zal ik dat liefde noemen? Als je je broeder vergif ziet drinken, zou je dit dan voor vrede houden? Liefde, zou ik dit zo durven noemen? Als u een blinde naar een afgrond ziet wankelen, zou u dan niet roepen: „Stop!”?

Weg dan met zulke valse begrippen over liefde! Laten we deze gezegende genade niet lasteren door de naam hiervan in een valse zin te verdraaien. Het is ware liefde om hen te waarschuwen dat zij in gevaar zijn. Het is liefde om bij hen in te prenten dat zij hun ziel voor altijd in de hel kunnen verliezen.

J. C. Ryle,
bisschop te Liverpool

(”Old Paths”, 1877)