Bewust was ervoor gekozen de top niet te richten op de schuldencrisis, maar op ‘zachte dingen’. Door te focussen op groei en het creëren van banen laveerden regeringsleiders omzichtig om de pijnpunten in de eurozone heen.

Wie beide akkoorden nader beziet, kan echter weinig anders dan constateren dat ze grotendeels met elkaar in tegenspraak zijn. De druk vanuit onder meer Nederland en Duitsland op schuldenlanden om vergaand te saneren, leidde immers nog niet tot rap dalende schulden en tekorten. Veel meer zijn landen als Griekenland, Portugal en Spanje door de harde hervormingsmaatregelen in een neerwaartse spiraal geraakt, waarin straffe bezuinigingen de economie afknijpen, wat juist leidt tot minder inkomsten in plaats van meer. Begrotingsdoelen –niet zelden zo straf dat ze in florerende tijden al een hele opgave zouden zijn– worden in die krimpende economische omgeving niet gehaald, waarna de duimschroeven nog verder worden aangedraaid. Enzovoorts.

Waar dat toe kan leiden, is te zien in Griekenland, dat dringend nieuw geld nodig heeft om te kunnen voldoen aan zijn verplichtingen. Een van de voorwaarden die door Europa en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) zijn gesteld aan een verse noodlening van 130 miljard euro, is dat private partijen (zoals banken en andere beleggers) verlies moeten nemen op hun uitstaande Griekse schuld. Athene probeert het daarom al wekenlang eens te worden met de financiële sector over een in november overeengekomen gedeeltelijke schuldenkwijtschelding.

Maar waar de Griekse regering nog altijd rollebolt met de banken over die schuld, betalen met name jongeren allang de rekening. De jeugdwerkloosheid is inmiddels zo hard gestegen dat een op de twee jongeren zonder baan zit. Het is de kille keerzijde van het huidige ‘medicijn’.

Die Griekse banenmotor zal alleen maar op gang komen wanneer de plaatselijke economie weer lucht krijgt: hetzij door minder te hameren op saneren en meer recht te doen aan de huidige precaire situatie op de arbeidsmarkt, of een vertrek uit de muntunie.

Opmerkingen vanuit Duitsland dat het tijd wordt om Griekenland onder curatele te plaatsen, is in dat licht te omschrijven als ronkende verkiezingsretoriek, die niet alleen miskent dat in de huidige schuldenproblematiek niemand schone handen heeft maar daarnaast een oplossing voor de malaise allesbehalve dichterbij brengt.

Behalve dan wanneer de Grieken die suggestie –niet geheel ten onrechte– zo stuitend vinden dat ze besluiten de eurozone dan maar zelf de rug toe te keren. Maar ook dan resteren nog altijd de in potentie grotere gevaren: Spanje en Portugal.