„Het voelt als de dag van gisteren dat ik met trillende handen een foto liet zien aan de bezoekers. Niet zomaar, de bezoeker die op de foto stond was de vorige dag plotseling gestorven. Als leiding hadden we ’s morgens de foto gehad: om de te vertellen boodschap mee te ondersteunen.

Ik zocht naar woorden terwijl ik de foto liet zien. De bezoekers bij mij reageerden enthousiast, zwaaiden naar de foto en wipten op hun stoel heen en weer om de foto beter te zien. Tegen die blijde gezichtjes moest ik zeggen: „Hij leeft niet meer… Hij ademt niet meer, zijn rolstoel is leeg. Zijn papa en mama zijn verdrietig. De Heere heeft besloten dat het zijn tijd is.” Moeilijk…

Het schokkende lijf hield ik dicht tegen mij aan. Oma was gestorven en hij had verdriet. Heel veel verdriet. Waarom hij zo huilde? „Dat weet ik niet”, snikte hij.

Een paar dagen later had ik hem weer snikkend in mijn armen. Angst overheerst nu. Want „morgen word ik begraven, juf.” Vechtend tegen mijn eigen emoties vertelde ik dat óma was gestorven en als je gestorven bent dat je dan begraven wordt. Als je leeft, mag je bij papa en mama wonen en hoef je niet begraven te worden. Dat de Heere ons nog het leven gaf en adem. Een paar dagen later speelde hij met de duplo een begrafenis na. Moeilijk…

Nog niet lang geleden is een vrijwilliger plotseling gestorven. Eigenlijk een bekende van veel bezoekers en personeel. Er hing een verdrietige sfeer, zeker bij de bezoekers waar deze vrijwilliger het meest op de groep was. ’s Middags hoorde ik hun stemmen boven het orgel uit de woorden van Psalm 103 zingen. Niet veel later kwam een bezoeker naar zijn groepsleiding toe en zei: „Ik zit zo te denken… Ik weet wel waarom onze vrijwilliger is gestorven.”

Wat hij dan zegt maakt me stil… omdat deze bezoeker meer begrijpt wat de dood inhoudt dan ik had gedacht. „Het komt door de zondeval…”