Vrede op aarde.
“Vrede op aarde!” luidt de engelenzang in Bethlehems velden. De menigte van de hemelse heirlegers moet van de zaligheid van verloren zondaren iets in de hemel hebben gezien wat wij zo niet gezien hebben. Intussen, wie tot God wordt bekeerd, ziet iets van Zijn heerlijkheid, ondervindt iets wat hij nooit weer kan vergeten. Dan breekt hij uit in een gejuich dat evenzo daarheen rolt als het gezang der engelen.

Maar dat de heilige God er waarachtig zulk een welbehagen in heeft om het verlorene te redden en in Zijn zaligheid op te nemen, ik zeg „het verlorene”, dat kan een mensenziel zó niet geloven, als de engelen dat kunnen zien, terwijl zij het aangezicht des Vaders, Die verloren kinderen vrijwillig liefheeft, gedurig aanschouwen en ook gedurig de lofliederen, de dankzegging, de verheerlijking vernemen die de vele zielen, die, verlost door het bloed des Lams, voor den troon Gods zijn, Hem toebrengen.

Dat de engelen echter zo vol gejuich zijn kan ons moed geven, dat ook wij de juichtoon aanheffen. Wij, die vrede bij God gevonden hebben door Jezus Christus. Het „vrede op aarde” heeft voor het hart toch iets dat gelukkig, dat zalig stemt.

H. F. Kohlbrugge,
predikant te Elberfeld

(”Leerreden”, 25 december 1848)