„In Arnhem werden in onze kerk kaarsen aangestoken en dit stond in verband met overleden gemeenteleden. We kennen dit als een Rooms gebruik. Als u een rooms-katholieke kerk binnenkomt, ziet u hier of daar een veld van brandende kaarsjes. Daar zijn het meer dan symbolen of rituelen. Hoe ziet men dat in Arnhem? Ik kan me voorstellen dat rouwenden elke gelegenheid aangrijpen om aandacht te vestigen op hun gemis. Daar moeten we met respect mee omgaan. Maar een kerkenraad die zich van deze dingen bedient, is de weg wel kwijt. We hebben toch betere middelen in menselijk leed en verdriet?

In Hoogeveen las ik ter gelegenheid van het aansteken van een kaars: „Tweede kaars, ook door jouw licht komt er een lach op ons gezicht; Kerstfeest, nog drie weken maar; God maakt Zijn beloften waar.” Het blijkt dat we steeds meer symptomen zien die er op wijzen dat allerlei rituelen hun intrek nemen in onze kerkelijke kringen. Rond een begrafenis, maar nu dan ook rond advent. In hoogliturgische kringen kent men al enkele jaren een paaskaars (als ik het goed heb). We schuiven op. Of heeft dit alles te maken met een kerstboomtheologie? Een kaars die in verband gebracht wordt met Gods beloften. Het is een terugkeer naar het Oude Testament. In Drachten werd het zo weergegeven: „Opnieuw werden we in afwachting van het Heilsfeit verblijd door het aansteken van een adventskaars…” Och, als mensen daar nu blij van worden, dan is dat toch mooi? Ik heb zelf ook wel iets met kaarsen in huis. Maar wat heeft nu toch een kaars te maken met het heilsfeit, dat trouwens al lang geleden werkelijkheid werd? Een vorm van symboolprediking, waarbij het Woord blijkbaar nog maar nauwelijks het echte licht brengt.