Soms wordt er vooral mee bedoeld dat we ons niet bezig moeten houden met het leveren van achterhoedegevechten, oftewel, met te strijden voor zaken die niet meer haalbaar zijn. Daarmee maken we onszelf belachelijk of lokken we reacties uit die averechts werken. We verliezen daarmee ook de geloofwaardigheid tegenover onze eigen achterban. We moeten daarom de strijd voeren daar waar er nog terreinwinst geboekt kan worden, of waar in ieder geval verder terreinverlies voorkomen kan worden.

Ik moet bekennen dat ik niet zo veel opheb met dit soort overwegingen van strategisch-tactische aard. Niet dat het allemaal onzin is, en niet dat ik het niet begrijp. Hoe vaak betrap ik me niet op het maken van rekensommetjes in plaats van eerst en vooral opwaarts te zien. We moeten ons echter in de eerste plaats laten leiden door het geloof, dat op zijn beurt gegrond moet zijn op Gods Woord. Dan kan het onze taak zijn om een ogenschijnlijk hopeloze strijd aan te gaan, of een roepende in de woestijn te zijn. Maar met een geloof als een mosterdzaadje kunnen bergen verzet worden.

Nog ernstiger wordt het wanneer schermutselingen bij voorbaat tot achterhoedegevecht worden bestempeld. Onlangs betoogde een predikant op de opiniepagina dat de strijd voor zondagsrust een hopeloze strijd is. Hij had opgemerkt dat juist in een periode dat het RD veel aandacht aan dit thema schonk, er bij hem in Purmerend enkele supermarkten op zondag opengingen. ’s Maandags kreeg hij dan bij de kassa te horen hoe druk het op zondag wel niet was geweest.

Van zoiets word ik intens verdrietig. De zondag is, naast het huwelijk, een paradijsbloem die ons nog rest in een gevallen wereld. Het is een bloem die nog op veel plaatsen in ons land gevonden wordt. Hij herinnert aan een storeloze wereld voor de zondeval en doet uitzien naar de eeuwige sabbat. Het is de dag der dagen die Israëls God geheiligd heeft. De dag waarop Hij opstond en triomfeerde over dood, hel en graf. Een dag om verheugd van zorg ontslagen te zijn, en Hem te roemen Die ons blijdschap geeft. De dag die de Heere bij uitnemendheid verkozen heeft om in Zijn voorhoven te verkeren met mensenkinderen. Een dag waarop Zijn Geest soms laag neerdaalt en de lofzang in stilheid tot Hem is.

Een dag ook waarop een mens in Nederland ’s morgens vroeg nog naar buiten kan gaan, om te luisteren naar de weldadige rust die als de dauw over het land ligt. Een dag waarop het werk mag rusten en apparaten zwijgen. Een dag waarop we offline mogen zijn, zonder e-mail, telefoon, computer, chat of Twitter, om eenzaam met Hem gemeenzaam te zijn.

Die dag der dagen mag er nog zijn! Hij is een kostbaar onverdiend geschenk. Hij bloeit niet zo welig als weleer, maar hij is nog bepaald geen zeldzaamheid. Meent deze dominee nu werkelijk dat we ons daar maar niet druk over moesten maken? Dat we ons belachelijk maken door ons hiervoor in te zetten?

Overigens, deze dominee zegt het, anderen doen het. Velen van ons kiezen er steeds vaker voor om op zondag online te zijn. Zij beschouwen internet als een nutsvoorziening zoals gas, licht en water. En wie zou ze daarin ongelijk kunnen geven? Wie zou durven te zeggen dat het zondig is om op zondag een goede preek te beluisteren op internet? En wat is er op zichzelf verkeerd aan mailen en skypen op zondag?

Het is allemaal waar. Het zal misschien ook wel onvermijdelijk zijn dat het allemaal steeds gewoner wordt. Maar ondertussen verliezen we een kostbaar geschenk en sterft een paradijsbloem uit. Een eiland van rust zinkt weg in de golven van een onrustig bestaan. Zonder slag of stoot.

De auteur is directeur van een it-bedrijf. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl