Zo niet deze keer. Alle pleinen hangen vol met spandoeken vol politieke slogans, overal zijn posters van kandidaten. En maandag was het dan zo ver.

Ik ben langs verschillende stembureaus geweest en overal stonden lange rijen stemgerechtigden te wachten. Waar bij de voorgaande keren er een keus was tussen Mubarak en Mubarak, mensen er de schouders bij ophaalden, daar deden nu meer dan vijftig partijen met een veelvoud aan kandidaten mee. Er viel voor het eerst wat te kiezen.

Een van de stembureaus was in een school die in de schaduw van de grote Mohamed Alimoskee staat. Een volkswijk die bijna alleen maar door moslims wordt bevolkt. Ik liep langs de soldaten die aan de poort stonden en de rij mannen die met een opmerkelijk geduld op hun beurt stonden te wachten. De vrouwen hadden elders hun eigen rij.

Volgens een van de mannen zou bijna iedereen hier voor de moslimbroederschap gaan stemmen. Tot mijn verbazing hadden leden van de broederschap een deel van de logistiek op zich genomen.

We mochten het stemlokaal binnenlopen en met kiezers en medewerkers praten – en dat alles in een ontspannen sfeer.

Buiten de poort en voorbij de soldaten stonden tafeltjes van moslimbroeders en de extremistische salafisten. Zij wilden toezien op een eerlijk verloop van de verkiezingen en fungeerden als een vraagbaak voor kiezers. Na een kort gesprek kregen we van een salafist als afscheid een steen achterna gegooid.

Hij miste ons ruimschoots.

Een ander stembureau stond midden in de vuilnisbeltwijk Mokattam, ook in een school. Het was even druk en er was een even lange rij voor het stembureau. Maar in deze wijk wonen bijna alleen maar christenen.

Toen een stel jongens hoorden dat we in de andere wijk waren geweest, zeiden ze dat de mensen daar christenen haten. Ik vroeg of ze bang waren voor extremisten, voor de toekomst, voor een gebrek aan vrijheid voor christenen. Een paar jongens knikten. Maar één jongen schudde zijn hoofd. „In de Bijbel staat zo vaak dat we niet bang hoeven te zijn, wij vertrouwen God.”

Deze dagen hebben me gemengde gevoelens opgeleverd. Egypte zal op de korte termijn economisch, religieus en politiek een chaotische periode doormaken. Onverdraagzaamheid zal eerder toenemen dan afnemen.

Tegelijk zijn er zo veel tekens van geloof, mensen die geen andere hoop hebben dan God in de hemel. Hij leeft en is trouw. In Zijn Woord (Jesaja 19) heeft Hij het Zelf gezegd: „Want de Heere der heirscharen zal hen zegenen, zeggende: Gezegend zij mijn volk, de Egyptenaars.”

Van 28 november tot 10 januari kiezen de Egyptenaren 498 leden van hun Lagerhuis. CU-politici reisden naar Egypte om het begin van de verkiezingen zelf mee te maken. Gert-Jan Segers, directeur van het Wetenschappelijk Instituut van de CU, doet in een dagboek verslag van de reis. Vandaag de laatste aflevering.