„Toch waande ik me in het buitenland gezien het aantal moslimmoeders die hun kinderen naar school brachten. Ik werd aangesproken door een moslimvader. Hij vond mij een christenfundamentalist omdat ik uitnodigingen voor de kinderbijbelclub uitdeelde. 90 procent van de schoolkinderen is hier moslim, meneer. De boodschap was duidelijk. En dat vlak bij het Abraham Kuyperplein. De theoloog, staatsman en oprichter van de VU. De man van het gereformeerde ”landsideaal”.

Bekomen van het ‘standje’ van de moslimvader begon ik een gesprekje met een ouder echtpaar en een jongere man. Ze zaten op een bankje op het Abraham Kuyperplein. Echte Amsterdammers. „Weer thuis”, dacht ik. Abraham Kuyper? Nooit van gehoord meneer. Bent u gelovig? Dat waren ze, al gingen ze nooit naar de kerk… Dat hoor ik meer. Volgens hen moest er wel ‘iets’ zijn. Ook dat hoor ik meer. Het ”ietsisme” is in, in ons land. Zij was Hervormd en gedoopt en had nog oude Bijbels van moeder thuis. Hij was Rooms-Katholiek en ook gedoopt. Ik probeerde aan te sluiten bij het ‘iets’ wat er moet zijn en bij de doop. Een echt Amsterdams gesprek volgde. Een vrolijke noot en een serieuze toon. Vroeger, vertelde hij, kreeg ik van de pastoor een stempel als ik naar de kerk was geweest. Na vijf stempels, zonder een keer over te slaan, mocht ik naar de film van de pastoor. Meneer pastoor betaalde. (…)

Op een ander bankje zaten jonge Nederlanders. Of God bestaat? Of er iets is? Nee meneer, wij geloven nergens in en dood is dood.

Na deze ontmoetingen ben ik weer een ervaring rijker. Wat een contrasten. Timotheüsschool, moslims, christenfundamentalist, gedoopte ietsers en ongedoopte atheïsten. Allemaal vlak bij het Abraham Kuyperplein.”