Ik ben verzekerd dat (noch dood) noch leven… ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods…

Menig kind van God is niet weinig hierover bekommerd dat hij zó lang in dit tranendal zou kunnen gelaten worden en zó lang in deze wereld blijven leven en aan zó veel getob nog onderworpen zijn, dat hij op een bepaald moment, in een kwaad uur van verzoeking, zichzelf nog zou kunnen vergeten, en zich zo kunnen misgaan dat hij zijn geloof zou verliezen en van God gescheiden worden. „Neen!” zegt de apostel, „het leven zal het u ook niet aandoen, al leefde u zo lang als Methusalem, indien u maar het ware geloof hebt.” Dat is een zó levend zaad dat u dat geloof nooit verliezen zult. Want wij weten heel goed dat er een geloof bestaat dat de liefde niet bezit. Dat geloof, al zou zich iemand ermee overgeven om verbrand te worden, zou hem niet baten (1 Korinthe 13). Zo beweren wij ook niet dat wat geen geloof is, maar alleen het ware geloof door het leven niet bezwijkt. En zo geloven wij, met de apostel, dat noch dood noch leven het ware geloof zal uitblussen. Omdat, in zoverre het de ware gelovigen betreft, „hetzij leven, hetzij dood”, „alles het hunne is”, 1 Kor. 3:21. Hetzij dat zij leven, hetzij dat zij sterven, zij zijn des Heeren, (Rom. 14:8). Geloof dit dus, tot uw troost en tot opwekking van meerdere dankbaarheid!

Willem Teellinck, predikant te Middelburg (”De standvastige christen”, 1620)