Europa heeft grote economische problemen. Veel landen overwegen Europa te helpen om de euro te redden en kwakkelende economieën uit het slop te trekken.

Ook China denkt erover na om Europa te helpen. Als de Chinezen echter werkelijk om Europa geven, zouden ze niet met geld over de brug moeten komen. De Aziatische grootmacht steunt dan de kortzichtige Europese aanpak om de euro te redden. Een aanpak die ten koste gaat van de reële economie. Hoe langer we toelaten dat een onverstandig monetair beleid onze markten verstoort, des te pijnlijker zal uiteindelijk de echte oplossing zijn.

China en Europa hebben beide baat bij stabiliteit. In het licht daarvan lijkt het op het eerste gezicht het beste dat zij het beleid van de afgelopen decennia voortzetten: China gaat door met het produceren van goederen, de Europeanen gaan door met consumeren van de Chinese producten met geleend geld.

De problemen zijn echter gecompliceerder. Wanneer China en Europa de huidige politiek zullen voortzetten, zal het gebrekkige economische systeem niet worden aangepast. De onvermijdelijke aanpassingen van het systeem worden naar voren geschoven en zullen voor rekening van komende generaties komen.

De crisis komt niet onverwacht. Europeanen geven veel meer uit dan verantwoord is. Het is een teken aan de wand als financiële markten tien keer harder groeien dan de reële economie. Het is in zo’n geval wachten op een recessie.

Dankzij transfermechanismen liet de aanpassingcrisis even op zich wachten. Het moment is nu echter aangebroken dat Europeanen door de zure appel heen moeten bijten: de salarissen moeten omlaag en flexibeler worden, en bovenal zal de kunstmatig hoog gehouden koers van de euro omlaag moeten.

Het huidige beleid –stabilisatie van de euro– voortzetten is de makkelijkste weg. Het verbeteren van de Europese concurrentie­positie vraagt echter om meer. Daarmee kan China helpen. Chinees geld is niet nodig. Als we daarmee slechts onze munt kunstmatig hoog houden, zal er immers structureel niets veranderen.

Europa en China hebben beide problemen. Europa loopt aan tegen de grenzen van het economische systeem. Tegelijkertijd is de groei van China uit balans en verre van duurzaam. Als er sprake is van tweeërlei ontwrichting in een afhankelijkheidsrelatie, moeten we op zoek naar een ‘tweeling-oplossing’. De oplossing is niet het steunen van een monetaire politiek die ten grondslag ligt aan de Europese ontwrichting, maar een gecoördineerde aanpassing van het economische beleid van beide grootmachten.

Het is nu niet het moment om over en weer verwijten te maken. Als bondgenoot zou China Europese politici moeten triggeren om een constructief gesprek aan te gaan waarin gekeken wordt naar structurele hervormingen van beide economische systemen. Als China en Europa daarin falen, heeft onze economische samenwerking waarschijnlijk haar beste tijd gehad.

De auteur is als onderzoeker verbonden aan het Institute of Contemporary China Studies in Brussel.