Ds. Van Zwet, visser op de zandgrond van de Veluwe
PUTTEN – Een scherpslijper noemt ds. A. L. van Zwet zichzelf niet, meer een man van de harmonie. Behalve als het om de prediking van het Evangelie gaat. „Dan moet het iedereen duidelijk zijn: alleen in Christus is er behoud.” De hervormde predikant uit Putten staat 25 jaar in het ambt.
Zondag herdacht ds. Van Zwet zijn jubileum in zijn eerste gemeente, Nieuwer ter Aa. Hij preekte er over Psalm 46:6: „God is in het midden van haar, zij zal niet wankelen.” „God is het stralende middelpunt van de kerk. Ik verwonder me na 25 jaar nog steeds over de bediening die Hij me heeft gegeven. Dat God mij wil gebruiken in Zijn dienst.”
Preken vindt ds. Van Zwet het mooiste aan het predikantschap. „Het is de ontmoeting tussen God en gemeente, het hart van de verkondiging, waar al het andere predikantswerk uit voortkomt. Korte preken en liturgische experimenten zijn geen oplossingen om de kerk aantrekkelijker te maken. Het Woord van God zal het doen.”
Wat is zijn boodschap geweest in de achterliggende 25 jaar? „Laat u met God verzoenen. Niet in wensende zin: „Laat het een keer gebeuren.” Dat is geen preken. Er is verzoening geschied op Golgotha. In de prediking moet het bloed van Christus centraal staan. Dan zijn er slechts twee reacties mogelijk: geloof of ongeloof.”
De kerkscheuring uit 2004 is voor de Puttense predikant zonder meer het dieptepunt in zijn ambtelijke loopbaan. „Ik heb de breuk inmiddels geaccepteerd, maar pijn voel ik er nog steeds over. In Putten gebruiken de hersteld hervormden en wij hetzelfde kerkgebouw. Dan zie ik oud-gemeenteleden na ons naar binnen gaan. Dat raakt mij diep.”
Ds. Van Zwet heeft zijn stem niet veel laten horen rondom de gebeurtenissen in 2004. „Ik ben geen scherpslijper, meer een man van de harmonie. Ik weet me getekend in de persoon van Barnabas, die in de Bijbel een zoon der vertroosting wordt genoemd. Dat betekent niet dat ik een zoetige preek breng, maar wel dat ik mensen graag bemoedig om tot de Heere te gaan.”
Stilgezet
Arnoldus Laurentius van Zwet werd geboren op 10 september 1959 in Katwijk aan Zee, als zoon van een visser. „In ons gezin stond de liefde voor God centraal, hoewel ik lange tijd niet de persoonlijke omgang met de Heere kende. Ik leefde als jongere niet in grove zonden, maar een beetje tussen kerk en wereld in. Ik ging naar de kerk, voetbalde bij Quick Boys en bezocht de bioscoop.”
Op de havo in Katwijk werd hij stilgezet door God met de tekst: „En de Heere God riep Adam, en zeide tot hem: Waar zijt gij?” „Ik hoorde de zoekende roep van God en besefte dat ik op de vlucht was voor Hem. Ik kende God niet, maar Hij werd werkelijkheid voor mij.”
Van Zwet volgde het avondgymnasium in Den Haag en studeerde vervolgens theologie in Leiden. Tijdens zijn studieperiode worstelde hij met zijn roeping tot het predikantschap. „Tot ik door een tekst uit Jeremia werd gegrepen: „Ik zal wakker zijn over Mijn woord, om dat te doen.” Ik hoefde het niet zelf te doen. God waakt over Zijn eigen Woord. Dat is de kracht van mijn roeping geweest.”
In 1986 nam hij een beroep aan naar Nieuwer ter Aa. Daarna stond hij te Uddel (1991), Hoevelaken (1997) en Woudenberg (2004). Sinds september is hij verbonden aan de hervormde gemeente te Putten. „Ik heb altijd sterk gevoeld dat ik niet van één gemeente ben, maar in dienst sta van heel de kerk. Ik hoop voor veel mensen tot zegen te zijn.”
Sinds 1993 is ds. Van Zwet betrokken bij stichting Charité, die transporten met onder andere hulpgoederen en theologische lectuur naar Wit-Rusland verzorgt. Wat doen de bezoeken aan Wit-Rusland met hem? „Ik proef er Gods tegenwoordigheid. Christenen zijn er enorm toegewijd aan God. Een jonge man vertrok kort na zijn doop naar het koude en eenzame Siberië, om daar een gemeente te stichten. Gemeenteleden stellen belangeloos hun bed ter beschikking aan gasten. In Nederland missen we die radicaliteit wel eens.”
Somber over de kerk in Nederland is ds. Van Zwet echter niet. „De kerk wordt naar de rand van de samenleving gedrukt, maar dat hoeft geen verlies te zijn. Van kleinere kernen kan meer kracht uitgaan dan van grote bolwerken. Bovendien kan zo’n oordeel een toetsing van God zijn om te peilen hoe diep ons geloof zit.”
Hij vraagt zich wel af of de kerk in Nederland voorbereid is op zo’n loutering. „We zouden veel tijd moeten besteden aan het gesprek over de kern van ons geloof, maar in plaats daarvan zijn we vaak bezig met interne schibbolets, zoals de juiste Bijbelvertaling.”
Hoe ziet hij zijn toekomst? „Ik hoop nog lang vruchtbaar te zijn en zielen te winnen voor Jezus Christus. Om zo een visser te zijn op de zandgrond van de Veluwe.”
