Hij schilderde het interieur van een Griekse kerk. En een dal in het land van de waldenzen, een oude protestantse groepering in Italië, waar hij dikwijls geweest is. „Ik heb iets met kunst”, glimlacht hij. „Ik schilder, heb in mijn kast een groot aantal boeken over kunst staan en probeer in mijn preken beeldend te zijn. Dan komen afbeeldingen uit de kunst soms goed van pas, zoals die van Rembrandt over de verloren zoon. Enige tijd geleden preekte ik over de tekst: „Zie het Lam Gods, Dat de zonde der wereld wegneemt” uit Johannes 1. Daarbij gebruikte ik een reproductie van het (middeleeuwse) Isenheimer altaar van Matthias Grünewald waarop Johannes de Doper te zien is. Hij wijst naar de Heere Jezus terwijl het licht op zijn uitgestrekte hand valt. Dat is prediking. Beelden zeggen soms meer dan woorden.”

Als hij over de zwaluw in Psalm 84 preekt, beeldt hij de zwaluw met woorden uit. „Er moet in de preek ook iets te zien zijn, zodat de hoorders dichter bij het Woord komen.” Hij heeft de afgelopen tijd met veel vreugde gepreekt over de zes scheppingsdagen. „Naast het feit dat er in Genesis 1 geschiedenis geschreven wordt, is dit hoofdstuk ook een lofdicht op de Schepper.”

Teunis Lekkerkerker is een kleinzoon van ds. T. Lekkerkerker, die lange tijd in Delft stond. De jubilerende predikant werd in 1933 geboren en in 1961 bevestigd in zijn eerste gemeente, Hagestein. Daarna volgden Oosterwolde (1966), Leerdam (1970), Ede (1975), Akker- en Murmerwoude (1980) en Nieuw-Loosdrecht (1987). In 1991 ging hij met vervroegd emeritaat, waarna hij zich met zijn vrouw in Ede vestigde. De emeritus predikant, die nog elke zondag preekt, was in 1973 de eerste voorzitter van hulporganisatie Woord en Daad.

Tijdens zijn emeritaat was hij enkele jaren predikant van Dennenrust (nu Ruma Kita), een verpleeg- en verzorgingshuis voor gerepatrieerde Indonesiërs. Daar woonden mensen met een zeer diverse (christelijke) achtergrond. „Ze waren misschien niet zo niet dogmatisch, maar aan de Heere Jezus mocht je niet komen.”

De brede blik is kenmerkend voor de predikant. Oosterwolde was een traditionele gemeente die de oude psalmberijming zong en de Statenvertaling 
gebruikte. Akker- en Murmerwoude, waar hij later stond, typeert hij als een minder traditionele gemeente. „Ik ben inhoudelijk grotendeels hetzelfde blijven preken, maar de theologische ontwikkeling ging door. Vroeger was ik misschien iets meer dogmatisch.”

De Friese gemeente Akker- en Murmerwoude was vroeger confessioneel geweest, aldus ds. Lekkerkerker, maar ontwikkelde zich na de Tweede Wereldoorlog in middenorthodoxe richting. „In de jaren zeventig kwam zij daarvan terug. Ik was blij dat ik aan de opbouw van de gemeente kon meewerken. De preken waren eenvoudig en Bijbels, niet te hoogdravend. Dat waardeerden de mensen. Ik heb veel aan het jeugdwerk mogen doen en kreeg een grote groep jongeren mee naar de Windroosconferentie.”

Hij moest dat wel met tact doen, tekent de predikant aan. „Ik kon niet met een groot bord van de Gereformeerde Bond, waarvan ik lid ben, op de borst gaan lopen. Dat was ook niet nodig.”

In Nieuw-Loosdrecht „kwamen zowel gereformeerdebonders als confessionelen en middenorthodoxen naar de diensten. Ik heb altijd geprobeerd om de verschillende groepen te binden. Het preken in beelden is een van de dingen die daarbij kunnen helpen.”

Ds. Lekkerkerker wijst erop dat de Vroegchristelijke Kerk veel gebruikmaakte van beelden in de vorm van symbolen. „Ik kwam onlangs een oude christelijke afbeelding tegen uit de catacomben van Rome. Vissen zwemmen naar een anker toe. Het anker duidt op de vastheid die God geeft in Jezus Christus. De vissen zijn de gelovigen. Zoals de vissen naar het anker zwemmen, mogen wij ons aan de beloften van God vastklemmen.”