Tijdens de 8 jaar dat Trichet het monetaire bastion in Frankfurt leidde, hield de ECB zich perfect aan zijn belangrijkste doelstelling: het zorgen voor een stabiele prijsontwikkeling in de eurozone, gedefinieerd als een inflatie van ongeveer 2 procent. De meeste aandacht ging echter uit naar de meer onorthodoxe maatregelen die de ECB de afgelopen 4 jaar nam om de financiële markten van de ondergang te redden.

Zo geeft de ECB Europese banken al sinds 2007 ongelimiteerd toegang tot leningen, om te voorkomen dat de geldmarkt op slot gaat. Na de escalatie van de schuldencrisis besloot de bank in mei vorig jaar daarnaast obligaties op te kopen van probleemlanden. Die actie was bedoeld om de handel in die obligaties aan de gang te houden, zodat de rentes die de landen over hun leningen moeten betalen niet verder uit de hand zouden lopen.

Die laatste actie zorgde voor verdeeldheid binnen het ECB-bestuur, dat wordt gevormd door 6 vaste bestuurders en de centralebankpresidenten uit de 17 eurolanden. De voormalige president van de Duitse Bundesbank Axel Weber doorbrak vorig jaar al de unanimiteit die de ECB naar buiten wil uitstralen door zich openlijk uit te spreken tegen de steunaankopen. Vorige maand stapte de eveneens Duitse hoofdeconoom van de bank, Jürgen Stark, onverwacht op. Naar verluidt ook uit onvrede met de actieve rol van de ECB in het bestrijden van de schuldencrisis.

De stoïcijnse Trichet, die voordat hij in 2003 aantrad bij de ECB 10 jaar lang de leiding had over de centrale bank van Frankrijk, bleef ondanks alle onrust van de afgelopen jaren in de rol die hij erfde van zijn voorganger Wim Duisenberg. In afgewogen zinnen, waarin hij nooit meer zei dan hij zelf wilde, verdedigde hij het beleid van de bank die onder zijn leiding opschoof naar het centrum van de macht in de Europese economie. Zijn Italiaanse opvolger Mario Draghi wacht vanaf 1 november de zware taak de ECB daar zonder kleerscheuren te houden.