„Ha Jeroen,

Bedankt voor je mailtje. Fijn dat je het naar je zin hebt en dat het met je studie zo goed gaat. Nu je dit schrijft (onder andere: „God is volgens mij niet meer dan een bruikbaar verzinsel van mensen”, red.), kwam bij mij weer terug dat je vertelde dat in jouw basisschooltijd de Heere veel voor je betekende. Zelfs zo dat je rond je twaalfde jaar dacht dat je dominee zou worden. Dat houdt me wel bezig. Kun je mij nog eens mailen hoe deze verandering heeft plaatsgevonden? Ik zou het fijn vinden als je dat voor me wilt doen.

Hartelijke groet,

P. M. Pieters

Hallo meneer Pieters,

Ik weet niet precies waarom u dit wilt weten, maar ik zal het proberen te vertellen. Voor mijn twaalfde jaar had God een plek in mijn leven. Voor moeilijke dingen bad ik en de Bijbelverhalen op school deden me wat. Ik denk dat de eerste verandering al in de brugklas kwam. Daar hoorde ik dat klasgenoten zondags thuis andere dingen deden en dat ze helemaal niet zo moeilijk deden over het geloof als bij ons in de kerk. Op de catechisatie heb ik het altijd wel redelijk naar mijn zin gehad. Ik kon daar wel met mijn vragen voor de dag komen. Dus het is echt niet zo dat ik als kind of puber een hekel had aan de kerk. Vooral toen ik ging studeren, ben ik veel gaan nadenken over God en de Bijbel. Het is allemaal heel geleidelijk gegaan. Er staan in de Bijbel dingen die niet kloppen. Ook voel ik dat ik God eigenlijk niet nodig heb. Ik heb gesprekken gehad met mensen die niet geloven. Ik heb gemerkt dat die het heel gewoon vinden dat er geen God is. Altijd heb ik gedacht dat zij iets misten, maar ik merk dat ze dat helemaal niet zo ervaren. Dat geldt nu ook voor mij. Ik vind het helemaal niet erg dat ik een christelijke opvoeding gehad heb. Daarmee zijn mij waarden en normen bijgebracht. Dat vind ik zelfs positief. Maar voor de rest ben ik blij dat ik leef zoals ik nu leef. Ik hoop dat ik zo de vraag een beetje beantwoord heb.

Hartelijke groet,

Jeroen”