Het valt mij zo op dat er zowel onder mijn dienst als onder de dienst van uw voorgaande leraren zo velen ongevoelig en verhard zijn gebleven. Anderen zijn na een snelle overtuiging met de hond tot zijn uitbraaksel teruggekeerd. Ik neem wel afscheid van hen, maar ik ben bedroefd dat het Woord onder hen geen vrucht heeft gehad. Ik vrees dat verharding onder een trouwe bediening meestal een vaste voorbode is van een tijdelijke en eeuwige rampzaligheid.Ik moet ook iets zeggen tot die grote schare kleine kinderen die ik zo veel jaren dagelijks aan mijn huis onderwezen heb in de zuivere leer. Ik word met innerlijke ontferming bewogen, zodat ik in mijn scheiden over deze tere spruitjes aangedaan ben. Ik heb zo’n trouwe zorg over hen gehad om hun ziel aan de duivel te ontrukken.

Ik troost mij zoals Jeremia tegen de Joden, toen hij van binnen ruimte gevoelde om voor het aangezicht van de God van hemel en van aarde te betuigen dat hij niet meer had aangedrongen dan een herder achter hen betaamde. Hij had hun dodelijke dag niet begeerd. Daardoor sprak hij van een liefelijke vrucht van een ongeschonden geweten. Hij had hen voorgesteld de Goddelijke last van Zijn naderende oordelen over de zonden. Zo heeft hij hun ook getoond de ongelijke uitkomst, ofwel het deel van hen die op God vertrouwden.

W. Themmen, predikant te Noorthorn (Op- en aftocht eenes geestelijken wachters, 1730)