Wooning is zondagmorgen al vroeg op weg naar de rooms-katholieke Ontmoetingskerk. Om vijf voor acht stapt ze in de lift van haar seniorenflat in de wijk Dukenburg. De lift suist naar beneden, maar weigert verder dienst. De deur gaat met geen mogelijkheid open. „Ik heb op de knopjes gedrukt, maar die deden niets.”

Tot half drie zit de bejaarde vrouw opgesloten. Het alarmeringssysteem voor de servicedienst werkt niet, een rinkelende alarmbel in de flat blijft onbeantwoord. „Er gebeurde niets.”

Rond 9.00 uur hoort Wooning haar buren in actie komen. De medeflatbewoners slagen er echter niet in hun buurvrouw van nummer 4863 te bevrijden. „Ze waren niet zo kundig, hè?” Niemand komt echter op het idee brandweer of politie te waarschuwen.

Wooning ondergaat haar lot gelaten. „Ik ben maar op het bankje in de lift gaan zitten. Ik heb alles rustig afgewacht. Ik heb God gebeden om kracht en gevraagd of Hij me hieruit wilde verlossen. Dat helpt. Ik werd er rustiger door. Ik kreeg kracht om het te doorstaan.” Nuchter laat ze erop volgen: „Ik heb geen 6,5 uur gebeden, hoor.”

Bang is de Nijmeegse niet geweest. „Het was niet leuk, maar ook niet angstig. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik kom van het platteland, weet je, daar hebben ze geen liften.”

Rond half drie arriveert een monteur, niet wetend van het opgesloten slachtoffer. „Het was zo’n vriendelijke, kundige man. Hij was geweldig. ’t Was natuurlijk fijn als hij er iets eerder was geweest, maar ja, hij moest helemaal uit Diemen komen.” De monteur klimt bovenop de lift en de redding is snel gepiept. „Ik was zo vrij.”

De bejaarde dame stapt zonder problemen weer in de lift. „Ik heb er niet onder geleden. Maar ik hoop het nooit weer mee te maken.”