De familie Van Bentum uit Voorthuizen was op het moment van de bloedige terreuraanslagen op familiebezoek in Canada. „Dinsdagmorgen zetten we de televisie aan en zagen live dat een vliegtuig zich in de tweede toren boorde. Drie weken later werden we op de terugweg naar huis heel streng gecontroleerd op de luchthaven van Vancouver. Normaal zijn daar zo’n vijftig balies open, die dag slechts twee. We zaten met 100 passagiers in een toestel waarin normaal gesproken plaats is voor 350 mensen. We hadden hele banken tot onze beschikking om languit te liggen. We waren erg bang, maar zijn ingeslapen met de gedachte dat we in Jezus’ armen veilig zouden zijn.”

Voor Wilma (40) uit Veenendaal drukten de aanslagen een onvergetelijk stempel op haar verjaardag. „’s Middags was ik druk met de voorbereidingen voor het feest die avond. Mijn man belde met het nieuws en ik schakelde meteen de radio in. Vanaf dat moment stond mijn verjaardag in het teken van de ramp.”

De hoogzwangere Eveline uit Opheusden zat met haar echtgenoot in de wachtkamer van Ziekenhuis Gelderse Vallei in Ede. „Personeel zette in allerijl de televisie aan. Op dat moment wisten we werkelijk niet wat we zagen. Ongeloof. De gevolgen waren op dat moment nog in de verste verte niet te overzien. We voelden angst.”

Sandrien uit Ens had net haar dagdienst in het ziekenhuis erop zitten toen een collega die haar kwam aflossen vertelde over de aanslagen. „We schrokken enorm. Toen er al snel gerept werd over een aanslag werd het allemaal nog beangstigender. Ik ging verslagen naar huis. Een gevoel van veiligheid was weg.”

Margriet Heijboer uit Tholen was met haar man Koos Heijboer voor een jubileumfeest van hun bedrijf op een conferentie in het Amerikaanse Columbus, Ohio. Margriet: „Op alle mogelijke tv-schermen werden de verschrikkelijke beelden getoond. Terug in ons hotel konden we geen telefoonverbinding krijgen met onze ouders en kinderen in Nederland. Pas toen een Duitse collega arriveerde, konden we met zijn mobiel onze ouders en kinderen bellen om te melden dat we allemaal veilig waren. Aan het einde van die week kwamen we thuis. In onze gemeente werd enorm meegeleefd en er werd in het gebed in de zondagmorgendienst ook gedankt voor een veilige terugkeer.”

Adry Bonefaas uit Oldehove was net terug van Schiphol, waar hij zijn jongste zoon op het vliegtuig naar Canada had gezet. „Een kennis belde ons en zei dat we de tv aan moesten zetten. We zagen net de tweede toren instorten. De schrik sloeg ons om het hart. Er spookte 
van alles door ons hoofd. 
’s Avonds kregen we gelukkig een geruststellend telefoontje van onze zoon. We hebben de Heere gedankt en ook gebeden voor de slachtoffers.”

Evert en Diny Kieskamp-Kiesbrink uit Epe trokken op 10 september naar het huis van hun zoon Lucas en schoondochter Yvonne. Het jonge stel ging op vakantie naar Amerika en zou allereerst een bezoek brengen aan New York. Maar het liep totaal anders. Mevrouw Kieskamp: „Op het moment van de aanslag op de tweede toren waren ze vlak bij het WTC. Ze zijn weggevlucht in de chaos. Het stof verspreidde zich razendsnel. Ze zijn gaan rennen tot ze ver genoeg van het WTC af waren. Ze hebben ons gebeld om te vertellen dat alles oké was. Ze wilden voorkomen dat we het eerder via de tv zouden zien. Wij reden die middag met de auto in de omgeving van Hoofddorp. Toen we thuiskwamen, ging de telefoon. Familie belde dat we de tv snel moesten inschakelen. Terwijl wij de beelden zagen van die brandende torens, wetende dat Lucas en Yvonne erop konden staan, kwamen de woorden van de avondmaalszondag ervoor weer boven: „Wees mij een rots om in te wonen.” Daardoor kregen we opdat moment kracht, rust en moed om onze kinderen in Gods handen leggen.

Een paar weken later kwamen Lucas en Yvonne eindelijk terug, bleekjes en enkele kilo’s lichter. We hebben hen opgewacht op Schiphol. In 2009 hebben ze ons meegenomen naar New York en ons de plek laten zien waar ze stonden toen het stof over hen heen kwam. Ook hebben we Ground Zero bezocht.”