Bij jonge christenen bespeur ik een onmiskenbaar verlangen om terug te keren naar de kern van het geloof. Er zijn zo veel andere geloven, culturen en waanbeelden. Als de kerk ertoe doet, dan is dat om Jezus – niets meer en niets minder. We dienen dezelfde God, of zoals de berijmde versie van Psalm 97 het noemt: we zijn beminnaars van de Heer en verbreiders van zijn eer. Echter, we blijken vaak zo eerzuchtig en kunnen niet inleveren op ons eigen gelijk. Ondanks dat we in Christus aan elkaar zijn gegeven, vraagt het oefening in vertrouwen en overgave om de minste te willen zijn. Toch proef ik juist bij jongeren de bereidheid om aan dit gebod te gehoorzamen.

Waarom is eenheid onder christenen zo essentieel voor mijn generatie? Allereerst heeft het te maken met de evangelicale vernieuwing van de kerk. De nadruk op de kern van het geloof en de praktische toepassing ervan raakt jongeren in het hart.

Daarnaast zijn jongeren zich pijnlijk bewust van het feit dat de kerk veel schapen heeft verloren door zonde en mensenwerk. In die zin werkt de secularisering ook louterend, omdat menselijke bouwwerken instorten en we onze hoop weer op God leren stellen.

Ten slotte groeien jongeren op in een samenleving waarin alles kan en mag. Soms botst dit met kerkelijke structuren. Autoriteit en gezag worden niet automatisch aanvaard, maar moeten verworven worden door eerlijk en oprecht te zijn. Jongeren beseffen dat als God werkelijk bestaat, dit zichtbaar moet zijn bij Zijn volgelingen.

Kerkelijke vergaderingen en procedures zijn van alle tijden, maar of ze bij jongeren het beeld achterlaten van vroomheid waag ik te betwijfelen. Doordat jongeren hun christen-zijn heel basaal opvatten, bestaat er het gevaar dat het geloof ook prima zonder de kerk kan – als je elkaar maar respecteert als broeder en zuster. Laten kerken er daarom meer rekenschap van geven waarom ze gebruikmaken van synodale beslissingen, kerkrechtelijke procedures en een beroep op belijdenissen.

Kerken zullen aan de nieuwe generatie moeten uitleggen dat de kerk niet een gemeenschap is van losse individuen, maar één lichaam is in Christus. Daardoor is er ruimte voor eenheid en verschil. Het is zaak dat de kerk jonge christenen aanmoedigt om hun persoonlijk geloof te verdiepen, te verbinden aan de traditie en de wereldwijde kerk. Want de kerk is er niet voor zichzelf, maar voor haar Bruidegom, Die Heere is van deze wereld.

De auteur is politicoloog, oud-preses van de CSFR en gaf na zijn voorzitterschap leiding aan een studenteninitiatief voor christelijke eenheid.