„Breivik kwam op voor de nationale christelijke cultuur: Noors christelijk-nationaal. Zijn verdediging van deze versie van christen-zijn is interessant en benauwend. Hij citeert vrijwel alleen het Oude Testament – maar niet de lijdende knecht van God. De Bergrede ontbreekt. Dit is geen christen die door de kerk is bedorven, maar iemand die zoals zo veel mensen zegt: „Ik maak zelf wel uit wat ik geloof” – en dan steun vindt, veel steun, in een van de voornaamste heiligen van de middeleeuwse kerk, Bernard van Clairvaux, de grote mysticus van de liefde van Christus – maar ook een drijvende kracht achter de eerste kruistochten.

Kerken zijn niet schuldig aan de daden van Breivik. Wel moeten we aan zoekers en dwaallichten nog duidelijker maken wat de kern van het geloof is; in de ethiek is dat de Bergrede, en niet vooral de Tien Geboden. De kerk moet afstand nemen van haat zaaien. Het is fout om misdaden van moslims tegen kerken te verzwijgen – je kunt daar open over zijn. Maar tot het echte geloofsgetuigenis behoort om haat met liefde te beantwoorden. Als moslims in veel landen ernstige dingen doen, moet een christen stevig maar genuanceerd reageren. Christenen moeten geen vijands­beeld van ‘de moslims’ scheppen.

Een ander punt is dat de kerk niet nationalistisch mag zijn en niet te dicht tegen de overheid moet aanschurken. Nationaal-christelijk roept soortgelijke krachten op als nationaal-socialistisch.”