Ds. Eschbach sprak gisteren tijdens de zomerconferentie van de reformatorische studentenvereniging CSFR in Ommen. Het thema van de conferentie, die maandag begon, is: ”Waarom zou ik naar de kerk gaan?”

Na een snelle enquête bleek wat voor de deelnemers de belangrijkste twee redenen zijn om naar de kerk te gaan: bekeerd willen worden en het willen doorgronden van het bestaan.

Vormen

Ds. Eschbach gaat vooral naar de kerk om „de arbeid van de lofprijzing te volbrengen.”

Maar, zo maakte hij duidelijk, die lofprijzing kan variëren. De predikant heeft naar eigen zeggen niets tegen de bestaande kerken, die samen iets van de veelkleurige wijsheid van God laten zien, wel vindt hij dat er veel meer variëteit moet zijn in de vorm van de kerkdiensten om verschillende groepen in de maatschappij te bereiken.

„Met de nu bestaande vorm van kerk-zijn wordt maar een klein gedeelte bereikt. De kerk moet het Evangelie uitleggen in de taal van vandaag en met de vormen van vandaag”, aldus 
ds. Eschbach.

Het is volgens hem goed als de kerk migranten, studenten, intellectuelen en vijftigplussers in hun eigen taalveld aanspreekt. „De uitdrukking ”het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden”, begrijpen veel mensen niet, omdat ze bij bloed denken aan vlekken.”

Ds. Eschbach is bezig met het opzetten van een missionair project dat volop gebruikmaakt van internet en andere nieuwe media. Spiritueel denkende mensen vormen de doelgroep. „De kerk is niet gehouden aan de bestaande vormen die ik nergens in de Bijbel kan terugvinden.”

Als voorbeeld van andere vormen noemde hij latere begin­tijden van de diensten, waarvoor met name jongeren te vinden zijn. Halftien op zondag­morgen is voor hen te vroeg. Met de preekstoel hebben ze steeds minder. De muziek mag ook wel anders. „Nu lijken veel kerken te zeggen: „We willen dat jonge mensen toegewijde volgelingen van Jezus Christus worden, en daarom moeten zij van kerkorgelmuziek houden.” Hoeveel orgelmuziek staat er in de top tien?”

Iets wat de traditionele kerken vaak missen, is de gemeenschap, zei ds. Eschbach. De kerk is in zijn optiek een gemeenschap van gelovigen die anderen uitnodigt om erbij te komen.

Zonder gemeenschap geen kerk, zei hij, verwijzend naar Handelingen 2:42. Bij die gemeenschap denkt hij niet alleen aan de viering van het avondmaal, maar ook aan samen koffiedrinken en samen eten. „Het is ongelooflijk dat er gemeenten zijn waar men na afloop van de dienst niet samen koffiedrinkt”, stelde hij. Met het bieden van gemeenschap heeft de kerk volgens hem een sterk wapen in handen, omdat er veel eenzaamheid is.

Radicaal

„Het Evangelie vraagt overgave. Dat is niet gemakkelijk in deze tijd van individualisme en keuzes maken”, reageerde een student. Ds. Eschbach erkende dat. „Het is een weerbarstig onderwerp, waarvoor je niet opzij moet gaan. De kerk is in het verleden te veel uit geweest op vrede, maar zij moet radicaal zijn. Niemand wordt aangesproken door een grijze boodschap. Durf radicaal te zijn!”

Een andere student: „Paulus waarschuwde christenen om geen gemeenschap te hebben met goddelozen.” Ds. Eschbach: „Je moet geen gemeenschap hebben met goddelozen, maar je kunt wel vrienden met hen zijn. Zorg dat je veel niet-christelijke vrienden hebt. Bouw een netwerk op van vrienden die God niet kennen en probeer hen bij het vaderhart van God te brengen.”

Amish

Iemand vroeg zich af of het wel nodig is om een doelgroepen­beleid te voeren, omdat er in een kerkdienst immers allerlei mensen samenkomen. Ds. Esch­bach sprak van een spannings­veld. „De kerk is er voor iedereen. Tegelijkertijd moet de kerk sterk durven zijn op een bepaald punt. Zoals het nu is, mag iedereen meedoen, maar allen moeten zich aan die bepaalde soort dienst aanpassen. Er zijn veel jonge mensen in de kerk die zich daarbij niet prettig voelen en afhaken. De kerk dient de taal van de jongeren te spreken.”

„God verandert niet. Waarom moeten wij dan veranderen?” luidde een vraag. Ds. Eschbach: „ Jij kunt straks naar de workshop ”Was ik maar een amish” gaan.”

csfr.nl/zoco