Nu is er op dat terrein zeker ook reden om te danken. Er zijn immers ook positieve ontwikkelingen gaande die we niet uit het oog moeten verliezen. Zo is in het reusachtige en volkrijke China de kerk bezig zich uit de ijskoude greep van het communisme te ontworstelen.

Het blijft evenwel waar dat met name in de islamitische wereld er voor christenen buitengewoon aangrijpende ontwikkelingen aan de gang zijn. Er gaat bijna geen dag voorbij of er komen onheilspellende berichten over christenen in Pakistan, Irak, Gaza en diverse andere moslimlanden.

Zo werd deze week de ontvoering van Farah Hatim gemeld, een 24-jarige Pakistaanse vrouw uit het stadje Rahim Yar Khan, in het diepe zuiden van de Pakistaanse provincie Punjab. Ze werd door moslims ontvoerd, gedwongen tot een huwelijk en met het mes op de keel tot moslim bekeerd. Haar familie kreeg onlangs foto’s te zien van een gesluierde Farah… Vorig jaar, zo meldde de kerk in Pakistan, gebeurde dit met 700 christenmeisjes en -vrouwen.

De verslechterde situatie van christenen in tal van moslimlanden is zeker toe te schrijven aan falende regimes aldaar. Of het nu om zwakke democratisch gekozen regeringen gaat als in Pakistan, of om vermolmde dictaturen die door volksrevoluties worden bedreigd, in beide gevallen is sprake van wanbeleid bij de bescherming van niet-islamitische minderheden. En dan zijn moslimradicalen er als de kippen bij om machtvacuüms op te vullen en volksmassa’s te mobiliseren.

Voor christenen in deze landen moet dat voelen als naderend onweer, als de huiveringwekkende dreiging die Nederlanders ervoeren toen de Tweede Wereldoorlog onvermijdelijk bleek.

In zekere zin ís dat onvermijdelijke ook zo. Christenen moeten immers beseffen dat deze gruwelijke ontwikkelingen het alledaagse krantennieuws ontstijgen. En dat christenvervolging niet een probleem is als zo vele, staand in het macabere rijtje van armoede, uitbuiting en onderdrukking.

Hier gebeurt niet zomaar iets, hier voltrekt zich wat vanuit Bijbels perspectief moet gebeuren, op weg naar de grote bevrijding van Gods gemeente wereldwijd. Wat wereldwijd plaatsvindt wordt daardoor des te aangrijpender en: het komt heel dichtbij. Kruisdragen blijkt wezenlijk deel uit te maken van het christenleven.

Als de dingen zó liggen, dan is de christelijke gemeente geroepen haar gebed voor vervolgde broeders en zusters niet te beperken tot een activistisch aandoende Nacht van het Gebed. Maar moet zij hen innig in de armen sluiten, en het gebed voor hen een integraal en permanent onderdeel laten zijn van het christelijk leven.

Dan zou de beweging zomaar ook in omgekeerde richting kunnen gaan. En leren wij die wonderlijke ervaring van vertrouwen kennen die veel broeders en zusters in de verdrukking meemaken. Zij weten: het gaat helemaal verkeerd maar het komt állemaal goed.