Het Europees Parlement (EP) organiseerde dinsdag in Brussel een hoorzitting met de beoogde nieuwe president van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi (63). Zo’n ontmoeting met vraag-en-antwoordspel behoort tot de procedure rond de benoeming. Als het EP volgens verwachting positief oordeelt over de kandidaat, zullen de EU-regeringsleiders eind volgende week de aanstelling definitief bezegelen en volgt de Italiaan per 1 november Jean-Claude Trichet op.

In de gedachtewisseling vormt de huidige crisis in de eurozone natuurlijk een prominent onderwerp. Het begint meteen met „dé vraag van de dag”, zoals Draghi het zelf aanduidt. Wat is zijn opstelling in de discussie over de uit te zetten koers? Met zijn antwoord wijkt hij geen millimeter af van de lijn die de monetaire bestuurders in Frankfurt op dit punt de laatste weken voortdurend uitdragen. „De ECB heeft een duidelijk standpunt ingenomen, en dat deel ik. Ik ben niet voor een herschikking van de staatsschuld. Alle onvrijwillige stappen moeten worden vermeden. De kosten daarvan zouden veel groter zijn dan de baten.”

Draghi benadrukt dat een herstructurering het begrotingstekort niet wegwerkt, dat er daarna dus toch weer leningen nodig zijn in de richting van Athene. Verder zullen met name Griekse banken onderuitgaan, wat herkapitalisatie van die instellingen vereist. En voorts bestaat het gevaar van „een hele keten van besmettingen”, waarbij ook andere financiële concerns in moeilijkheden raken. Draghi herhaalt nog twee keer: „De kosten zijn groter dan de baten.”

„Er is geen snelle oplossing mogelijk. In eerste instantie komt het aan op de volledige uitvoering van het aanpassingsprogramma.” Dat voorziet in straffe besparingen op de overheidsuitgaven, hogere belastingen, omvangrijke privatiseringen en drastische economische hervormingen. „We moeten er vertrouwen in hebben dat het te realiseren valt.” Italië redde het destijds ook op die manier, zonder schuldsanering en zelfs zonder financiële hulp van buitenaf.

Niemand zet vraagtekens bij de deskundigheid van Draghi. Critici zijn alleen bang dat hij, conform de monetaire traditie in de zuidelijke regio’s, minder snel de rente zal verhogen als de inflatie aantrekt. De aantredende ECB-topman tracht de twijfels weg te nemen: „Ik ben voor prijsstabiliteit, juist omdat we dat in Italië, in de jaren zeventig, toen ik jong was, níét hadden. De inflatie lag toen boven de 20 procent. Ik ben voor begrotingsdiscipline, juist omdat we dat toen in Italië níét kenden.”

Hij houdt het EP verder voor dat hij als president van de Italiaanse centrale bank (sinds 2006) een streng toezicht heeft uitgeoefend. „Geen enkele bank in het land kwam tijdens de kredietcrisis in ernstige problemen. Dat kunnen alleen Italië en Canada zeggen.” En hij citeert uit eigen werk uit 2002, waarin hij al waarschuwde voor de risico’s die leidden tot de crisis.

Voordat Draghi de scepter zwaaide over de Banca d’Italia bekleedde hij enkele jaren de functie van onderdirecteur voor Europa bij de Amerikaanse zakenbank Goldman Sachs. Die hielp Griekenland begin deze eeuw om tekorten te maskeren, teneinde te voldoen aan de criteria voor toetreding tot de monetaire unie.

Een vlekje dat hij met zich mee blijft dragen? Draghi verdedigt zich uitvoerig. „Ik ben integer. Ik had niks met de deals met Griekenland te maken. Ik hield me niet bezig met overheden.” Aan het slot van zijn betoog op dit punt: „Ik hoop dat mijn antwoord u geruststelt.” Zijn benoeming lijkt in ieder geval verzekerd.