„Toen ik al die berichten over „de held van Servië” (zo spreken de ‘echte’ Serviërs) hoorde, moest ik denken aan een scriptie van mijn zoon over de concentratiekampen in de laatste wereldoorlog. Voor het werkstuk had hij een aantal boeken mogen lenen uit de bibliotheek. Zeldzame boeken! Toen ik na een aantal uren catechese de keuken in stapte, zag ik die boeken op het aanrecht liggen. Met mijn jas nog aan stond ik naar de foto’s te kijken van de kampbewoners en de kampbeulen. De foto’s grepen me erg aan. Mensen met holle ogen en uitgemergelde lichamen keken me aan. Toen zag ik de foto’s van de kampbeulen. Daar waren ook vrouwen bij.

Gefascineerd stond ik de foto’s te bestuderen. Weet u wat mij nu het meest trof? De kampbeulen bleken gewone mensen te zijn. Mensen zoals u en ik! In mijn onderbewuste had ik een enigszins naïeve voorstelling van deze beulen. In mijn voorstelling waren het mannen en vrouwen met wrede ogen en een afschrikwekkend voorkomen. Maar de werkelijkheid bleek anders te zijn. Gewone mensen die een gezin gevormd hadden en goed zorgden voor vrouw en kinderen. In het boek ”Nacht und Nebel” van Floris Bakels kunt u lezen hoe zo’n gewone vader op de appèlplaats een kampbewoner die door vermoeidheid niet goed op zijn benen kon staan, naar voren liet komen om hem vervolgens met zijn zware laars dood te schoppen. Een gewone man! Een gewone vader! Een mens die binnen een paar tellen kon veranderen in een bloeddorstig monster.

In Romeinen 3:9 stelt Paulus een vraag. Hij vraagt aan de vrome mens: „Zijn wij uitnemender?” Paulus geeft als antwoord: „Ganselijk niet!””