Het blijft fascinerend. Imponerende zeeschepen liggen roerloos aan de lange kade. Aan boord vele duizenden containers. Een torenhoge kraan plukt de containers als legoblokjes van het dek. Vrachtwagens rijden af en aan.

De havens van Antwerpen, Terneuzen en Gent zijn het werkterrein van evangelist Guus Peters. Vrijwel dagelijks rijdt hij vanaf zijn woonplaats Terneuzen naar de belangrijke industriegebieden. Na een vluchtige controle door veiligheidsfunctionarissen bij de ingang van het haventerrein –„ze kennen me hier inmiddels wel”– stuurt Peters zijn wagen tussen alle bedrijvigheid door naar een van de schepen die liggen aangemeerd.

Hij parkeert bij de gangboord. Steil gaat de trap omhoog. Meters lager, tussen schip en kade, schittert het water. Een matroos ontvangt de bezoekers hartelijk. Het bestaan op zee brengt veel eenzaamheid met zich mee. Onaangekondigd bezoek is een feest voor de zeelui, vertelt Peters. Betrokken informeert hij naar de welstand aan boord.

De geboren Brabander voelt zich thuis in de havens. Al jarenlang bezoekt hij de talloze schepen die de zuidelijke havens aandoen. In die tijd heeft hij een band opgebouwd met de zeelui. Ze kennen de evangelist; Peters kent zijn ‘gemeenteleden’.

Wekelijks doen tientallen nationaliteiten de havens aan. Veelal zijn het Filipijnen: goedkope krachten die hard werken. Soms zijn het, althans in westerse ogen, ware exoten: zeemannen uit Tuvalu, Kiribati en andere verre oorden. Voor Peters maakt de afkomst niet uit. „Ze hebben allen hetzelfde nodig.”

De zeelui zijn over het algemeen bijzonder ontvankelijk voor het Woord. Vrijwel dagelijks spreekt de port missionary personen „die erg openstaan voor het Evangelie.” Peters belegt verder regelmatig Bijbelstudies aan boord. Vooral varensgasten uit de Filipijnen zijn trouwe bezoekers.

Bijzondere belangstelling heeft de port missionary voor schepen met een islamitische bemanning. Zij hebben aanzienlijk meer kans dat de 57-jarige evangelist voet aan boord zet. Met een reden. „Het is in veel islamitische landen moeilijk, soms zelfs onmogelijk om te evangeliseren. Als het daar niet lukt, waarom zouden we Gods Woord dan niet met hen delen als ze bij wijze van spreken bij ons over de vloer komen?”

De vele –„zo’n 100 tot 150 per jaar”– bezoekjes aan ‘islamitische schepen’ worden „rijk gezegend.” De gesprekken die de havenevangelist voerde, veranderden het leven van „heel wat” zeelui, zo gelooft hij. Achttien zogeheten „getuigenissen” heeft Peters aan het papier toevertrouwd. Ze kregen een plek in het boekje ”Een lieflijke reis naar het moslimhart”.

De evangelist had helemaal geen plannen om een boek te schrijven. Aanleiding voor het schrijven was een ontmoeting met de Duitse islamologe prof. Christine Schirrmacher. „Zij was onder de indruk van de verhalen en stimuleerde mij om de getuigenissen uit te geven.”

De havenevangelist heeft met zijn pennenvrucht twee doelen, verklaart hij. „Ik wil in de eerste plaats christenen stimuleren om gewoon moslims aan te spreken.” Daarnaast gebruikt de port missionary het boekje als evangelisatiemiddel. Hij hoopt dat de publicatie moslims die het boekje lezen, leert dat er veel van hun geloofsgenoten interesse hebben in het Evangelie en zij dus zeker niet de enige zijn.

Vanwege de prijs –Peters heeft het boekje uit eigen zak betaald– is het boekje gedrukt in de Filipijnen. Van de Engelse versie, de taal die aan boord van schepen het meest wordt gesproken, rolden er zo’n 2000 van de pers. Onlangs verscheen een Nederlandse vertaling.

De ontvangst is goed. Zelfs zo goed dat een Chinese collega vroeg of zij het boekje in het Chinees mag vertalen. Zij zal het gebruiken voor zendingswerk onder Chinese moslims.

Peters heeft de stille wens dat er op termijn ook een Arabische vertaling van zijn boekje op de markt komt. Als het zover is, wil hij ook exemplaren het Midden-Oosten in smokkelen. „Hoe dat moet? De zeelui zullen daar wel voor zorgen.”

Islamitische zeelui zijn over het algemeen bijzonder ontvankelijk voor het Evangelie, vervolgt Peters. „Eerlijke mensen moeten wel erkennen dat hun levenswandel nooit goed genoeg is om God te behagen. Veel moslims lopen hierom vast in hun godsdienst. Voor hen heb ik een heerlijke boodschap.”

Dat het voor moslims gevaarlijk is om christen te worden, weet de evangelist maar al te goed. „Ik ontmoette eens een Turkse ex-moslim die christen was geworden. Hij liep mank. Het bleek dat collega’s hem aan boord in zijn knie hadden gestoken met een mes omdat hij weigerde terug te keren tot de islam.”

Het voorval leerde Peters om bekeerlingen te adviseren „buitengewoon voorzichtig” te zijn en hun verandering niet aan de grote klok te hangen. Zelf schroomt hij niet om het Evangelie te verkondigen aan moslims. „Ik heb geleerd om mijn angst thuis te laten.”

Verder is de Zeeuwse havenevangelist „ontzettend direct.” Ook naar moslims toe. Dat levert meestal geen problemen op. „Het is blijkbaar een gave”, constateert Peters nuchter. „Het werkt namelijk.”

www.havenevangelisatie.nl

Peters

Guus Peters (57) is havenevangelist. Vanuit zijn woonplaats Terneuzen bezoekt hij bijna dagelijks verschillende zeeschepen die de havens van Antwerpen, Gent en Terneuzen aandoen. In mei 1992 is de port missionary met het evangelisatiewerk onder zeelui begonnen. Aanvankelijk werkte hij daarnaast parttime als opsporingsambtenaar bij het Sociaal Fonds Bouwnijverheid. Sinds 2005 is hij fulltime actief als havenevangelist. Voor hun salaris zijn Peters en zijn vrouw afhankelijk van giften. Ook de ruim 700 Bijbels die de havenevangelist jaarlijks aan zeelui geeft, worden bekostigd door derden. Het echtpaar Peters is lid van de evangelische gemeente De Kandelaar in Terneuzen.

In Kerkbreed komt iedere week een persoon aan het woord die een reflectie geeft op een opvallende gebeurtenis of ontwikkeling in het kerkelijk leven. Vandaag Guus Peters, ”port missionary” in Antwerpen, Gent en Terneuzen. Hij schreef een boekje over islamitische zeelui die door het havenevangelisatiewerk christen werden.