En inderdaad, het heeft er alles van dat christenen zich wel erg snel in de hoek van underdog laten neerzetten. Mogelijk speelt daarin mee een zekere verlegenheid met het feit dat Nederlandse christenen niet of nauwelijks vervolging ervaren, zeker vergeleken met wat in landen zoals Noord-Korea en in moslimlanden gebeurt. Maar je gedrágen als minderheid maakt je nog niet tot een martelaar. Het zou zomaar kunnen dat als christenen in Nederland zich nadrukkelijker publiekelijk gaan uiten, ze zich wél dichter bij hun vervolgde broeders en zusters weten dan nu het geval is.

Daarbij komt dat heilige verontwaardiging aanstekelijk werkt en appelleert aan overwoekerde normen van fatsoen die zich niet zomaar uit een samenleving laten ontwortelen. Zo zijn het heus niet enkel christenen die een halt willen toeroepen aan al die reclamemakers die door doelbewust provoceren de aandacht van de massa willen trekken. Ze weten dat ze het tij mee hebben in een samenleving waarin een alles-moet-ik-kunnen-doen-en-zeggenmentaliteit dominant is.

En dan zijn het niet eens alleen de zware gevallen –bijvoorbeeld van godslastering– die om protest vragen. Er is veel subtiele spot –noem het spot met een knipoog– in krant, op tv, radio of billboard, die als de spreekwoordelijke druppel voor morele uitholling zorgt, maar die vanwege zijn geraffineerdheid ongrijpbaar is voor een meer juridische aanpak.

Tegelijkertijd moeten christenen ervoor waken dat er een beeld van hen ontstaat waarin ze uitsluitend als klagers figureren. De grote uitdaging is juist om als christenen positief in het nieuws te komen. Om een toonbeeld te zijn van eenheid, vergevingsgezindheid en barmhartigheid. Dat levert ook het nodige wisselgeld op om op een ander tijdstip fel kritisch te zijn.

Intussen wordt er door de passiviteit van christenen aan de kaak te stellen, geen recht gedaan aan al die broeders en zusters die dagelijks op de werkvloer te kampen hebben met al of niet bewust vloekende of spottende collega’s, klanten, medestudenten of vrienden. En die, zodra ze daartegen in het geweer komen, van de weeromstuit de gevolgen ervaren. Hun worstelingen blijven veelal onzichtbaar, ook voor de Bond tegen het vloeken.

Misschien ligt híér wel de grootste uitdaging voor christelijk Nederland: om elkaar te bemoedigen stand te houden op eenzame posten. Om voor en met elkaar te bidden om vrijmoedigheid en wijsheid bij het al of niet aanspreken van collega’s, buren of passanten, van medereizigers in trein of bus.

Op dit terrein is er nog heel veel te winnen. Want op de grootste vloek die haar bedreigt, heeft de christelijke gemeente nog nauwelijks een antwoord geformuleerd: die van het individualisme.