Het is een paradoxale ontwikkeling. Niet eerder was het verlangen en streven van ouders naar volmaakte kinderen zo hoog als nu. We willen één jongetje en één meisje. Vanzelfsprekend willen we ze pas als het ons uitkomt, eventueel met behulp van eerder ingevroren eicellen. Baas in eigen diepvries. Er is altijd wel een Italiaanse arts bereid om zelfs een 63-jarige vrouw met kinderwens te bedienen. Ook moeten die ene jongen en dat ene meisje helemaal gezond zijn. Anders staan het goede leven en je carrière op z’n kop. Daarom wordt er enorm geïnvesteerd in technieken om al in de baarmoeder een gezondheidstest af te nemen. Embryoselectie of selectie van eicellen voordat zij worden geïmplanteerd in de baarmoeder (pre-implantatie genetische diagnostiek) wordt steeds normaler. Leven op bestelling en de techniek doet de rest.

Steeds meer mogelijke afwijkingen of handicaps kunnen al in het beginstadium van de zwangerschap worden opgespoord. Met daarbij altijd de keuzemogelijkheid om het prille leven intact te laten of te doden. Het doet denken aan de arts bij de ingang van het concentratiekamp. Afgemeten selecteert hij de gevangenen op hun bruikbaarheid: een gebaar naar rechts betekent de barak en een gebaar naar links de gang naar de dood.

Relatief beperkte lichamelijke gebreken, zoals een hazenlip, kunnen vandaag reden vormen voor abortus. Hoe lang zullen ouders die willens en wetens een gehandicapt kindje geboren laten worden, nog kunnen rekenen op begrip en financiële steun?

In gedachten zie ik de torenbouwers van Babel. Babel is het symbool van de menselijke hoogmoed en zelfverheffing. De torenbouwers tonen het menselijk streven om alles te willen beheersen en onafhankelijk te zijn van God. God ziet hun pogingen aan en grijpt in. Hun macht en eenheid worden tenietgedaan door het goddelijke oordeel van de spraakverwarring. Babel betekent verwarring, gebabbel (Gen. 11:9). God zorgt ervoor dat de mensen elkaar niet langer begrijpen en niet meer met elkaar kunnen optrekken. Zo kwam er een abrupt einde aan hun streven naar eenheid en macht.

Maken wij ook niet zo’n ingrijpen mee? Ook vandaag wil de mens alles beheersen. Meer en meer nemen wij ons lot in eigen handen, tot in de beslotenheid van de baarmoeder aan toe. We grijpen in in zaken die boven onze beperkte macht en bevoegdheid liggen. We selecteren en manipuleren. Leven met een lichamelijke handicap wordt niet langer geaccepteerd. We eisen perfectie.

De Heere God ziet ons hoogmoedig streven aan. En het lijkt alsof Hij zegt: Willen jullie als God zijn? Willen jullie lichamelijk perfecte kinderen? Goed, dan zal Ik de psyche, de geest van jullie kinderen verstoren. Ik zal tonen dat er geen onafhankelijkheid van Mij bestaat. Ik zal jullie bezoeken met psychische aandoeningen waarvan niemand het bestaan vermoedde.

Wat een triest verhaal. We willen halfgoden, maar we krijgen godenschemering. Het leven is niet maakbaar, wel breekbaar. Daarom kunnen we het leven van onze (ongeboren) kinderen beter in handen van de Schepper laten. Ontroerend zijn de woorden van wijlen ds. Monshouwer: „Achter het vertrouwen dat je er bent omdat iemand je gewild heeft, kan een mens niet terug.” Overgave is moeilijk, maar laat Jezus nu juist hart hebben voor de armen van geest.

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer. Reageren aan scribent? gedachtegoed@refdag.nl