Soms zijn er onverwacht pleisterplaatsen in het drukke bestaan. Die moeten we ook opmerken. Een pleisterplaats is een plaats waar een korte rust wordt gehouden tijdens een reis. Het is een moment van halt houden. Mag ik er een paar met u delen?

Vorige week stond ik in Amersfoort voor de oprijlaan van het Van Lodenstein College. Een statig gebouw. Een golf aan herinneringen kwam bij mij boven. Zo’n dertig jaar geleden ontving ik daar reformatorisch onderwijs. De docenten met passie voor hun vak zal ik nooit vergeten. Ze brachten mij lessen van blijvende waarde bij. Het waren zes jaren waar ik met dankbaarheid op terugkijk.

Het stemt mij tegelijk enigszins melancholiek. De relatief beschermde omgeving van toen is voorbij. Ze heeft plaatsgemaakt voor een wereld waarin onze jonge mensen letterlijk worden overspoeld door een stortvloed van moderne media. Het is een geestelijke tsunami waarvan de reikwijdte nauwelijks kan worden overzien. Klagen alleen helpt niet. De verwezenlijking van ons opvoedingsideaal vraagt meer dan ooit op onze scholen. Hiervoor is veel gebed en geduld nodig van ons als ouders.

Hoe moeten de docenten van nu de ”begeleide confrontatie” met onze cultuur gestalte geven? De techniek raast voort, ze beïnvloedt ons denken en doen, vaak meer dan we zelf beseffen. Gratis internet klinkt mooi, maar open internet op computers en mobieltjes brengt ons meestal niet op pleisterplaatsen. Veel beelden en geluiden zijn verwoestender dan we beseffen. We kunnen niet genoeg opbouwend kritisch zijn en oog hebben voor elkaar, vooral als internetgebruik de trekken van een verslaving gaat krijgen. Dat begint altijd geleidelijk. Totdat er geen weg terug meer is. Let maar eens op als internet er een dag uitligt. De ontreddering is tastbaar.

Het leidt mijn gedachten terug naar hoe deze wereld begon. Het was zeer goed. De wereld was als het ware één grote pleisterplaats, alleen dan bedoeld om er te blijven. Maar de toegang is ons ontzegd.

Vorige week beluisterde ik een lezing van een militair die een tijd naar Irak uitgezonden was geweest. Hij is geen plaats tegengekomen tussen de Eufraat en de Tigris waar ooit het paradijs gelegen moet hebben. Opvallend; we kennen en vinden zijn standplaats zelfs niet meer.

Andere gedenkplaatsen zijn er in overvloed. We stonden de afgelopen dagen stil bij wat gebeurde op Golgotha en in de hof van Arimathéa. Daar vonden heilsfeiten plaats die de diepste existentie van ons mens-zijn raken. Het gaat door de dood naar het leven. De natuur spreekt boekdelen. Het nieuwe leven perst zich naar buiten. Wat is het een leerzame lijn om de ontwikkeling te zien van bloesem naar vrucht, onderweg naar de uiteindelijke oogst. Indrukwekkend, elk jaar weer. Geen bioloog die het leven kan verklaren. Wij zijn meer dan ons brein. We moeten geënt worden in de Levensbron.

De zondagmorgen herinnert ons aan het opstandingswonder. Dat is met het verstand niet te vatten. Het is de Jood een ergernis en de Griek een dwaasheid. Het geloof in de opgestane Levensvorst leidt tot een opstandig leven. Alleen een levende vis zwemt tegen de stroom in. Het vraagt moed een ”homo apertus” te zijn, een afgezonderd volk. De plaatsen van verkondiging van Gods Woord en de bediening van de sacramenten worden dan nieuwe pleisterplaatsen. Het zijn gouden rustmomenten. Dan ervaren we op reis te zijn naar onze eeuwige bestemming, een plaats waar geen verstoring meer zal zijn. Dat is een blijvende pleisterplaats die geen oog heeft gezien, geen oor heeft gehoord en in het hart van een mens nooit is opgeklommen.

De auteur is werkzaam bij De Nederlandsche Bank (DNB), toezicht pensioenen. Reageren aan scribent? nietbijbroodalleen@refdag.nl