„En Jezus, roepende met grote stem, zeide: Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest. En als Hij dat gezegd had, gaf Hij de geest.”

Christus’ woorden waren altijd aangenaam, maar nooit aangenamer dan hier. Wij vinden in geen menselijke boeken en geschriften, in geen jaarkronieken en registers der mensen, zulk lijden noch zulke woorden als deze laatste woorden en wonden waren, dit spreken en lijden van Jezus Christus. „En dit gezegd hebbende, gaf Hij de geest.” Of zoals Johannes het verhaalt: „en het hoofd buigende, gaf de geest”, Joh. 19:30.

Hij boog Zijn hoofd, niet omdat Hij dood was; maar eerst boog Hij en daarna stierf Hij. De mening is dat Hij gewillig is gestorven zonder dwang; blij, zonder murmureren.

Wat een wonder is dit! Het Leven Zelf geeft Zijn leven op, en de dood zelf stierf voor Zijn dood. Jezus Christus, Die de Werkmeester des levens, de God des levens is, heeft Zijn leven voor ons afgelegd, en de dood zelf ligt voor eeuwig vastgenageld aan dat bloedige kruis in de plaats van Jezus Christus.

En nu mogen wij overdenken dat Hij voor de poorten van het paradijs was, roepende met Zijn laatste woorden dat die zouden geopend worden, opdat de Koning der ere daar zou ingaan.

Isaac Ambrosius, predikant te Engeland (”Het zien op Jezus”, 1681)