Decimomannu is een zogeheten ‘slapend’ veld. Aan alles kun je zien dat het normaal gesproken niet volop gebruikt wordt. Hoewel er veel voorzieningen zijn, staat het gras er hoog, komt er eerst bruin water uit de kranen en mankeert er heel wat aan deuren, ramen en bedden. Het kantoor van detachementscommandant Van Deventer is in de buitenlucht. Een plastic tafeltje, een stoel, twee bierviltjes, en hij geniet. Dit is defensie ten top. Binnen een week een detachement ‘oppoppen’ om het wapenembargo en de no-flyzone te helpen in stand te houden. Iedereen is er trots op dat we hiertoe in staat zijn.

De eerste paar dagen is het een bedrijvigheid van jewelste. Elke dag met vier kisten de lucht in plus, laten we dat niet vergeten, de KDC-10, die de F-16’s in de lucht van brandstof voorziet. Tijd om iets anders te doen dan werken, eten en slapen is er nauwelijks.

Langzaam maar zeker komt er meer structuur, en tegelijkertijd meer gemor. Er wordt wat geruild met kamers, zodat mensen van dezelfde afdelingen bij elkaar kunnen slapen. Een sporttraject wordt uitgezet. De openingstijden van de eetzaal worden verruimd. Maar het blijft Italië: elke dag tweemaal pasta opgevrolijkt met wat sla.

Het contact met het thuisfront is summier. Juist dat contact is ontzettend belangrijk. Bij een oefening of uitzending weet je vaak maanden van tevoren dat je gaat. De thuissituatie kan daar dan ook aan worden aangepast. Nu niet. Zondag, tijdens het moment van bezinning, hebben we met elkaar geconstateerd dat deze uitzending niet alleen voor ons, maar zeker ook voor het thuisfront een grote uitdaging is.

Legerpredikant majoor J. van der Goot verblijft sinds eind maart op Sardinië in verband met de Nederlandse deelname aan de NAVO-operaties boven Libië. Met enige regelmaat schrijft hij over zijn ervaringen.