Onwillekeurig dwalen zijn gedachten af naar het debat van vorige week over de mislukte evacuatieoperatie in Libië. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Met veel genoegen denkt hij terug aan het debat. Per saldo is de actie ”Afbladderen Defensieminister Hans Hillen deel 1” een groot succes geworden. Sommigen noemden het piepelen. Hij lacht wat voor zich uit. Wie het zo noemen wil, moet dat vooral doen. Hij zal het niet ontkennen.

Politiek is nu eenmaal een hard bedrijf. Het is eten of gegeten worden, denkt de politicus bij zichzelf. Bovendien geldt voor Hillen: eigen schuld, dikke bult. Had hij maar veel eerder door het stof moeten kruipen.

De beschadigingsactie is wat dat betreft volgens plan verlopen. In de media is haarscherp het beeld ontstaan van een brekebeen. Die winst is binnen.

Toegegeven, je kon je afvragen waar het nu eigenlijk allemaal over ging tijdens dat debat. Hij kan wel begrijpen dat buitenstaanders er hun schouders over ophaalden.

Eerlijk gezegd moet de politicus er niet aan denken dat hij de beslissing zelf had moeten nemen. Het leger is er om risico’s aan te gaan. Was de missie geslaagd, dan zou de minister alom zijn geprezen. De helikopterbemanning heeft gewoon domme pech gehad. Ja, zo eerlijk wil hij diep in zijn hart wel zijn.

Maar ja, de media hadden een dijk van een hype rond de zo jammerlijk mislukte evacuatiepoging weten op te bouwen. Zeg dan maar eens nee. Ga dan maar eens aan dat opgewonden en hijgerige volkje uitleggen dat we niet zo rellerig moeten doen. In andere landen, waar de factor nationaliteit nadrukkelijker aanwezig is, zou wellicht verslagenheid hebben geheerst over de smet die op de krijgsmacht was geworpen. Maar ach, hier heerst nu eenmaal een wat andere cultuur.

Van hem als een van de vooraanstaande oppositieleiders wordt verwacht dat hij voortdurend met de azijnfles rondgaat. En verder is er de laatste tijd niet zo veel om herrie over te schoppen. Nou ja, dan is zo’n mislukte helikopteractie toch mooi meegenomen?

Hij bladert verder in zijn kranten. Een licht chagrijn komt in hem op. Elke week moet hij toch eigenlijk wel scoren. De jongens en meisjes van de media lopen hunkerend rond.

Gisteravond werd hij nog aangeschoten door een kijkcijferkanon. Of hij nog iets had, want in de tweede helft van deze week hadden ze nog een gaatje in hun talkshow. Hij lacht zachtjes als hij aan dat woord ”aangeschoten” denkt. ’t Was een lollig avondje geweest in perscentrum Nieuwspoort en het was weer eens veel te laat geworden.

Onderwijl schieten zijn ogen kruiselings over de pagina’s. Hm, een vuurgevecht tussen Nederlandse militairen en Somalische piraten. Heeft wel iets. „Weer Hillen”, bedenkt hij met een begin van een sardonisch genoegen. Maar de gewelddadige confrontatie is zo op het oog binnen de regels verlopen. Hij is ook nog door geen enkele journalist gebeld. Nee, dat gaat ’m niet worden. Daar valt geen boter uit te braden.

Eens zien wat de Kameragenda verder nog te bieden heeft. Een spoeddebat over de dreigende sluiting van twee scholen voor speciaal onderwijs. Sorry, daar krijgt hij niemand voor op de been.

Nu hij toch bij de spoedjes is aanbeland, dwalen zijn ogen verder over de lijst van aangevraagde debatten. Als hij ze zo eens doorneemt, moet hij toegeven dat het een merkwaardig samenraapsel is. ”Debat over het privébezoek van koningin Beatrix aan Oman”, ziet hij. Dat bezoek is allang achter de rug en bovendien: wat moet je er als Kamer mee? De koningin piepelen? Tikje naïef, lijkt hem.

Nee zeg, dat is bijna hilarisch. ”Spoeddebat over de voorgenomen intrekking van het kierbesluit Haringvliet”. ’t Moet niet gekker worden. Trouwens, het spoeddebat over de bijensterfte mag er ook zijn.

Ja, hij maakt wel deel uit van een wonderlijk circus, moet hij diep in zijn hart bekennen. De lust om de lange lijst nog verder door te nemen, wordt hem ontnomen. Er zijn momenten dat hij er om moet lachen. Er liggen stapels serieuze wetsvoorstellen te wachten op behandeling en hij en zijn collega’s debatteren over kierbesluiten en de sterfte onder bijen.

Dan gaat de telefoon. Een van zijn medewerkers. De NOS komt binnen 24 uur met groot nieuws over bezuinigingen op defensie. Er moeten 6000 mensen weg. Het kabinet zal er vrijdag een beslissing over nemen.

Hij begint te glimmen. Dit lijkt ergens op. Hier kan hij wat mee. Zeker, het zou wat cynisch zijn als hij als links politicus de uitkleding van de krijgsmacht zou hekelen. Zo warm wordt hij niet van sterren en strepen. Maar hij zou bijvoorbeeld het sociale aspect kunnen uitvergroten. Emotie doet het altijd goed in de media. Iets voor de talkshow met dat gaatje?

Hij kijkt op de klok. Het is tijd voor de lunch. „Eten of gegeten worden”, grimast hij.