In zijn opinieartikel komt Goldstone terug op enkele belangrijke conclusies in het rapport. Door gebrek aan medewerking had de commissie niet alle noodzakelijke informatie. Omdat later zo veel meer bekend is geworden, vindt Goldstone zijn rapport nu achterhaald.

De Zuid-Afrikaanse Joodse jurist maakte zich de afgelopen twee jaar met zijn rapport tot een van de meest gehate mensen in Israël. Want in de propagandastrijd die volgde, lette men vooral op de vermeende oorlogsmisdrijven van Israël en niet die van Hamas. Hamas is immers maar een boevenbende die leeft van de terreur, Israël is een democratisch land dat zich dient te houden aan het (oorlogs)recht.

Voor een fatsoenlijk land is het ook een eer zich aan hoge normen te binden. Het is niet meer dan normaal dat na een gewapend conflict waarin zo veel burgerdoden vielen een onderzoek wordt ingesteld. Bijzonder onaangenaam was het natuurlijk dat de terroristen achteraf de internationale propagandastrijd wonnen. Met het rapport-Goldstone in de hand.

Maar inmiddels gaat deze propagandastrijd verder. Israël vroeg direct om intrekking van het rapport-Goldstone bij de Verenigde Naties. Als politieke zet is die stap begrijpelijk. Met de geloofwaardigheid van dit rapport lijkt het met het artikel van Goldstone te zijn afgelopen.

Misschien zijn er inderdaad procedures voor om zo’n rapport formeel in te trekken. De VN vormen een organisatie die leeft van de procedures, dus verbaas je nergens over.

Maar dat intrekken kan niet zomaar. Op zijn best moet zoiets met een nieuw rapport, waarin wordt vastgesteld dat het vorige rapport foutieve conclusies bevatte. Over zo’n aanvullend rapport ontstaat dan wereldwijd weer net zo’n hard debat als in 2009. Zou Israël daar baat bij hebben?

Bovendien nemen gedane zaken geen keer. Ook het formeel intrekken van een rapport kan niet ongedaan maken dat dit rapport ooit is verschenen.

Ondanks de vriendelijke toon waarmee Goldstone spreekt, bevat zijn stuk een spiegel voor Israël. Er valt uit af te leiden dat veel heisa had kunnen worden voorkomen als de Israëlische regering gewoon had meegewerkt. Dat het dit niet deed, is te begrijpen, omdat (in Goldstones eigen woorden) de „partijdigheid van de VN-Mensenrechtenraad tegen Israël buiten kijf staat.” Maar het feit dat Israël –mede naar aanleiding van dit VN-rapport– 400 interne onderzoeken is gestart, bewijst dat men toch niet alles van het rapport-Goldstone afwijst.

Ook in Nederland heeft het rapport-Goldstone de gemoederen sterk in beweging gebracht. Links en rechts zijn er harde woorden gewisseld, ook in deze krant. Het artikel van Goldstone in The Washington Post is een uitnodiging aan iedereen om zijn woorden nog eens te heroverwegen en zo nodig opnieuw in de pen te klimmen.