„An Rutgers was in eerste instantie niet van plan veel van zichzelf te laten zien”, zegt Linders. „Maar eenmaal begonnen, werd het ook voor haar vanzelfsprekend dat er meer gesprekken nodig waren. Ze opende zich. Op die manier krijgt een biograaf veel informatie die je niet zou krijgen als degene die je portretteert, is overleden. Tegelijk maakt zo’n band het moeilijker om afstand te houden. Vanaf het begin moet je jezelf en de ander duidelijk maken dat je zo objectief te werk zult gaan. An Rutgers mocht het eindresultaat wel lezen, maar kon er geen invloed op uitoefenen.”

Toen de schrijfster het manuscript ten slotte kreeg, was ze er niet gelukkig mee. „Ze vond dat ze er niet mooi genoeg uit kwam. Dat was heel pijnlijk. Voor ons allebei. Maar nadat ze het haar dochter had laten lezen, veranderde dit dieptepunt in een hoogtepunt. Haar dochter zei: Mam, dit is prachtig. Hier moet je heel blij mee zijn. Voor mij was dat een groot compliment.”

Het boek verscheen in 1990. Inmiddels heeft Linders ook ervaring met biografieën van mensen die niet meer leven. Een duidelijke voorkeur heeft ze niet. „Soms stellen nabestaanden zich meer beschermend op dan de persoon zelf gedaan zou hebben. Biografen noemen dat de ”weduwekwestie”, maar het kan net zo goed kinderen betreffen.”

Joke Linders promoveerde in 1999 op een proefschrift over het schrijverschap van Annie M.G. Schmidt. In 2003 publiceerde zij ”Ik bof dat ik een kikker ben. Leven en werk van Max Velthuijs”.

Momenteel werkt ze samen met Janneke van der Veer aan een biografie van Han G. Hoekstra, die al in 1988 overleed. „Hem heb ik slechts even gekend, maar de kinderen zijn coöperatief en er is veel materiaal.”

Tijdens de Boekenweek komt dagelijks een biograaf aan het woord. Dit is de laatste aflevering.