„Het waren de angstigste momenten die we ooit hebben meegemaakt”, mailen ze, terwijl het land én hun flatgebouw nog schudt van de naschokken.

Het gezin – vader, moeder en vijf kinderen – is bij het ter perse gaan van deze krant nog lang niet in veiligheid. De twee oudste kinderen, zoons Thom en Berend zitten nog op school als de aardbeving begint. Het echtpaar weet niet zeker hoe ze het maken. „Telefoonlijnen liggen plat, we kunnen school niet bereiken. We hebben via e-mail kennissen die dichtbij school wonen kunnen bereiken en zij zeggen dat het er naar uit ziet dat iedereen op school veilig is.”

Hoe dan ook, de kans dat ze hun twee kinderen snel in de armen kunnen sluiten is nihil. „De school van onze zoons ligt op een uur afstand van ons vandaan. Het is een complete chaos in de stad. Alles ligt plat. Niemand kan naar huis.”

De liften in het flatgebouw waar de rest van het gezin vastzit, werken niet. Wel hebben ze de mogelijkheid met de trap 51 verdiepingen naar beneden te lopen „Het lijkt niet verstandig om met de drie meisjes naar beneden te gaan lopen”, mailen ze rond 19.00 uur lokale tijd naar de redactie. „Maar wat is in deze situatie wijsheid? Buiten valt nog steeds van alles door naschokken. Bovendien wachten we gespannen op de tsunami die eraan komt.”

Op het moment dat de krant naar de drukker gaat, is de situatie van het echtpaar nog steeds penibel. „We wonen al zeven jaar in Japan en hebben al veel aardbevingen meegemaakt, maar nog nooit zo erg als deze. We dachten: dit is het einde. Dit kan het gebouw niet aan. We zijn onder de tafel gekropen en gaan bidden. Ook nu blijven we nog bidden. Al zijn we zelf inmiddels wat rustiger geworden, het is nog lang niet voorbij. Bij elke naschok schrikken we weer.”

Telefoons werken niet. De stroom is bij vier miljoen huishoudens in de stad uitgevallen. Ook bij de familie De Boo kan de verbinding elk moment verbroken worden. „Op dit moment proberen we zoveel mogelijk contact te zoeken met Nederland. We houden ons hart vast voor wat er nog kan gebeuren. Bid alsjeblieft mee!”