Het is circa twintig jaar geleden. De oude vrouw woonde boven een winkelstraat en zat altijd in een stoel naast het raam om zicht te hebben op de buitenwereld. Op de mensen die langsliepen, maar nooit binnen kwamen. Het enige wat ze had, waren sigaren en haar hondje.

Dit soort verhalen is ook vandaag de dag op te tekenen. Cijfers laten geen rooskleurig beeld zien. Een op de drie Nederlanders voelt zich eenzaam, volgens recente onderzoeken. Willy Bakker-Huizinga refereert eraan in ”Kom gerust eens langs”, een boek met de ondertitel ”Het taboe van de eenzaamheid”.

De auteur hoopt met de uitgave een bijdrage te leveren aan het doorbreken van dit maatschappelijke én kerkelijke taboe. Ze kiest voor deze omschrijving, omdat mensen niet snel met hun pijn voor de dag komen. Zeker niet in een cultuur waarin het onder controle hebben van gevoelens als flink wordt beschouwd. Schaamte ligt daardoor op de loer.

Niemand hebben, door de auteur als ”Bethesdasyndroom” aangeduid, kan zowel een letterlijke als een figuurlijke betekenis hebben. Ook binnen een gezin of een groep kan eenzaamheid drukken.

Bakker kiest in haar handreiking voor een laagdrempelige aanpak. De hoofdstukken van maximaal tien pagina’s zijn overzichtelijk opgezet. Eenzaamheid wordt mede aan de hand van veel voorbeelden concreet gemaakt. Dit zal herkenning en soms een vraag oproepen, bijvoorbeeld als het verlies van een echtgenoot vergeleken wordt met het „op blote voeten door de hel lopen.”

De auteur benoemt diverse oorzaken van eenzaamheid. Onder meer verlieservaringen en de rouwprocessen die daardoor op gang kunnen komen. Ze doet de nodige handreikingen om het isolement te boven te komen. „Speel geen verstoppertje met jezelf. Zeg tegen de ander dat je hem nodig hebt.” Psalmdichters schreven ook „eerlijk over wanhoop en troost.”

Bakker geeft ook praktische tips, zoals het maken van een plan voor elke dag. Of „Wees actief alleen en niet bang om het stil te laten worden in jezelf.” En „Trek iedere dag een pleister voor je eenzame ziel uit de Bijbel.”

De auteur toont zich een realist door te benoemen dat de moeite van een mens om bij zijn eigen of andermans innerlijke pijn te komen van alle tijden is. Evenals onbegrip in kerk en maatschappij. Omgaan mGet gevoelens blijkt een voortdurende worsteling. Een kant-en-klare oplossing ontbreekt.

Datzelfde geldt voor een eenduidige aanpak, omdat een mens zich niet alle dagen hetzelfde voelt. Belangrijk is de ander een keuzemogelijkheid te bieden. „De beste vraag die ik kreeg was: Wil je praten?” Ook eenzamen moeten invoelend zijn: „Besef dat de ander vaak aan je neus niet ziet in wat voor stemming je echt bent en waar jij behoefte aan hebt.”

Dit beknopte boek is gespeend van diepgravende verhandelingen, maar verdient door de praktische insteek wel degelijk aandacht. Niet alleen van eenzamen, maar ook van mensen die niet met dat probleem worstelen. Al was het maar om alerter te zijn op de medemens in nood. En op te passen voor „wreedheid in vroomheid.” Beter is te vragen waarvoor gebeden kan worden. De opmerking: „Ik weet niet wat ik moet zeggen” verwondt niet. „Liefdevolle onhandigheid doet geen zeer. Gemaakte interesse wel.”

Kom gerust eens langs, Willy Bakker-Huizinga; uitg. Voorhoeve, Kampen, 2010; ISBN 978 90 297 9565 4; 140 blz.; € 14,90.