De verklaring is bedoeld om „het falen van de Indonesische regering bij het besturen en ontwikkelen van de inheemse volkeren van Papoea” aan de kaak te stellen.

Het document is ondertekend door vertegenwoordigers van de Evangelische Christelijke Kerk van Papoea, de Christelijke Kerk in Papoea en de Gemeenschap van Baptistengemeenten in Papoea. Het wordt vandaag verspreid via de Asian Human Rights Commission in Hongkong.

Aanleiding voor het stuk zijn de „onzorgvuldige benoemingen” van nieuwe leden van de Majelis Rakyat Papua (Volksvergadering van Papoea), die momenteel plaatsvinden. De kerken roepen daarom op tot concrete actie. Ze doen een beroep op de Indonesische regering om te stoppen met deze benoemingen en de verkiezingsprocedure opnieuw te bekijken. Daarnaast dringen ze aan op een onafhankelijke dialoog tussen de regering en de inheemse Papoea’s.

De kerken erkennen ook hun eigen falen: „We hebben te lang gezwegen over de demonische en verwoestende effecten van de ontwikkelingspolitiek en modernisatie op inheemse Papoea’s.” De oorzaak daarvan was een „onterechte” nadruk op Bijbelteksten over het gezag van de overheid, waardoor er sprake was van „onmacht om onze profetische rol te spelen.”

Met het uitbrengen van deze theologische verklaring moet dat veranderen. De kerken tekenen protest aan tegen het annexatieproces dat Papoea volgens hen ondergaat. Daarbij gebruiken ze zelfs de term ”genocide”, hoewel ze erkennen dat er geen sprake is van genocide volgens de algemeen geldende criteria.

„Migratiepolitiek en onverbiddelijke militaire operaties zijn volgens ons goed geplande strategieën om uiteindelijk de inheemse Papoea’s uit te roeien. Papoea’s worden als ‘de ander’ neergezet, en daarmee wordt gerechtvaardigd dat ze bewaakt, gecontroleerd en geciviliseerd worden. Papoea’s zijn geen gelijkwaardige burgers van Indonesië. Sommige waarnemers in Jakarta beschouwen dit als interne kolonisatie of vermomde slavernij.”

De kerken zijn vastbesloten om terug te keren naar hun wortels, naar de Schrift, de christelijke traditie en de kerkgeschiedenis. In dat licht beschouwen ze het lijden van de Papoea’s als een teken der tijden en als een theologische en missiologische roepstem. Ze roepen de Papoea’s op om zichzelf te verdedigen, ze kritiseren inheemse overheidsfunctionarissen en vragen de wereldwijde kerk om gebed.