De bekende dubbele agenda die ook Arafat altijd hanteerde, met handgranaat en olijftak, ligt tijdens het interview bijna tastbaar op tafel. Met de denkkaders van de westerse logica kom je weer eens bedrogen uit.

De tactiek van de dubbele agenda wordt gedekt door het ”taqiyyah-principe”: in de islam mag je liegen als dat goed is voor de islam. Shaath mag zich dus voordoen als vredesduif, terwijl het doel –ook van Fatah– nog steeds is: de vernietiging van de staat Israël. Dat is een religieuze must vanuit de Koran, omdat de staat van de Joden ligt in het gebied van de ”dar al-islam”, waar ooit Mohammed zijn voet zou hebben gezet: het ”vredesgebied” dus, oftewel: waar de islam heerst. De slotverklaring van het PLO-congres in augustus 2010 te Bethlehem luidt dan ook als volgt: „Onze gewapende strijd is een strategie en geen tactiek en die strijd zal niet ophouden voordat de zionistische vijand is vernietigd en heel Palestina is bevrijd. Jihad! Jihad! Jihad!”

Shaath behoorde tot de intiemere kring rond Arafat en Abbas en het einddoel kan desnoods verwezenlijkt worden in twee fasen, via eerst een eigen staat. Wat de tweede fase dan inhoudt, kan worden afgeleid uit wat er in Gaza is gebeurd. Door Israël ontruimd in 2005, werd Gaza de uitvalsbasis voor de raketten op Zuid-Israël.

Het Palestijnse streven is nu: eenzijdig een staat uitroepen, zonder vredesakkoord met Israël. Daarvoor krijgt Shaath met zijn olijftak veel handen op elkaar, vooral in Zuid-Amerika, en te vrezen valt ook in Europa. Hij is een geslepen diplomaat en duidelijk slimmer dan Arafat. Hij heeft aangeboden om naar Gaza te komen voor verzoening met Hamas.

Dat de Clintonparameters zouden zijn geaccepteerd is een klinkklare leugen: Arafat had Clinton juist een lange lijst punten toegestuurd om aan te tonen hoe onacceptabel die parameters waren voor de PLO.

De nederzettingen zijn niet illegaal – zie voor uitleg het instructieve boekje dat dr. Matthijs de Blois geschreven heeft. Deze jurist toont aan dat Israël geen centimeter grond aan de Arabieren verschuldigd is. Ook de PKN zwaait vaak ten onrechte met het internationaal recht.

Alfred Muller behoort te weten dat sinds 2001 de nederzettingen niet meer worden uitgebreid: er wordt alleen nog binnen de gemeentegrenzen gebouwd.

De status van de nederzettingen werd in de Camp Davidakkoorden, die wel door de Palestijnse Autoriteit zijn ondertekend, bewust buiten beschouwing gelaten als een onderwerp dat pas in de finale besprekingen aan de orde zou komen. En die besprekingen ontloopt de Palestijnse Autoriteit consequent.

Shaath noemt de jongeren zijn vrienden, maar de Palestijnse jongeren noemen hun leiders ”gannafiem” oftewel dieven, vanwege de enorme corruptie.

Als je Shaath mag geloven (maar doe dat niet), dan is er geen vuiltje aan de lucht: het tweestatenplan ligt voor het oprapen. Zonder vredesakkoord is dat echter het recept voor de ondergang van Israël.

De auteur is oud-lerares en studeerde een aantal jaren filosofie en theologie.